Өкпеге қалай күтім жасау керек ​
ПОМАИТЕ

көп чипсы кола зиан нәрсе жеуге болмайды

Өкпе (pulmones, лат. pulmo – өкпе) — адам мен жануарлардың тыныс алу мүшесі. Пішіні жартылай конус тәрізді, оның төменгі жағы немесе негізі ойыстау біткен, кеуде қуысын іш қуысынан бөліп тұратын көк етке кіріп жатады. Жоғарғы жағы сүйір, бұғана сүйегінен 2 – 3 см-дей шығып, мойынның төменгі бөлігіне еніп жатады. Сыртында сірлі қабық – өкпеқап (плевра) болады. Өкпеге ауатамырлары (бронх), өкпе артериясы келеді де, одан екі өкпе венасы шығады. Сол жақ өкпе екі бөліктен (жоғарғы, төменгі), ал оң жақ өкпе үш бөліктен (жоғарғы, ортаңғы және төменгі) тұрады. Өкпеішілік ауатамырлар жүйесі тармақты ауатамыр түзеді, бөліктік ауатамырлардың ұшындағы тармақтары ауатамыршаларға (бронхиолаларға) бөлінеді әрі тыныс алу бөлігіне өтеді. Ауатамыршалары көпіршікті жолдар түзеді онымен қоса оның ішінде өте көп майда көпіршіктер (альвеолдар) болады. Ересек адамның екі өкпесіне 700 млн-нан астам көпіршіктер сияды. Жан-жағын қантамырлар капиллярлары қоршаған көпіршектерде газ алмасу жүреді. Өкпеде жұтқан ауа қанға өтеді, көмір қышқыл газы қаннан ауаға шығады. Адамның жалпы орташа өкпе сыйымдылығы – 2680'120. Өкпе дене температурасының тұрақтылығын сақтауға, қан ұюы, ақуыз, май және көміртек алмасу процестеріне қатысады.[1] Көп кездесетін өкпе аурулары: өкпе қабынуы, өкпе қатерлі ісігі, туберкулез, т.б. Өкпе омыртқалалардың эволюциялық даму барысында девон кезеңінде тіршілік еткен сауытты және саусаққанатты балықтарда, ал палеозойда – қостынысты балықтарда пайда болды. Кейбір құйрықты қосмекенділерде (мысалы, өкпесіз саламандрда) өкпе болмайды. Қазіргі кезде тіршілік ететін қостыныстыларда, қосмекенділерде, кейбір бауырымен жорғалаушыларда (гаттерия, жармасқы) газ алмасу жүретін бір бөлікті өкпенің үстіңгі беті дәнекерұлпалы-бұлшықетті перде бөлетін ұяшықтар немесе көпіршік түзілістер есебінен ұлғаяды. Кесірткелер мен жыландарда перделер күрделіленіп ұзарады. Тасбақа, келестерде, негізінен қолтырауындарда күрделіленген перделер көп бөлікті өкпе түзеді. Құстардың өкпесі тығыз, оны ауамен ауа қапшықтар жүйесі толтырады. Сүтқоректілердің өкпесі кеуекті, майысқақ, сондықтан да оның көлемінің ұлғаюы өкпе ішіндегі шеміршекті қаңқа мен тегіс бұлшық еттің дамуына байланысты.

Объяснение:

На одной из глухих московских улиц, в доме с колоннами, полном дворни, лакеев и приживалок, жила старая барыня.

Дочери её давно вышли замуж, и барыня доживала последние годы уединённо. Самым заметным человеком в её доме был Герасим.

Барыня привезла его из своей деревни, где Герасим считался лучшим работником. Выросший на земле, Герасим долго тосковал и с трудом привык к городской жизни. Обязанности свои он исполнял исправно — окрестные воришки обходили дом барыни стороной. Дворня тоже побаивалась глухонемого, но Герасим их не трогал, считал за своих. Жил он в отдельной каморке над кухней.

год. Барыня, имевшая неограниченную власть над дворней, решила женить своего башмачника. Тот был горьким пьяницей, но барыня считала, что после свадьбы он остепенится. В жёны ему она выбрала Татьяну и поручила дворецкому довести дело до свадьбы.

Татьяна нравилась Герасиму. Дворник неуклюже ухаживал за ней, защищал от издёвок и ждал нового кафтана, чтобы в приличном виде прийти к барыне за разрешением жениться на Татьяне.

Дворецкий долго раздумывал над проблемой: барыня жаловала Герасима, но какой муж из глухонемого, да и решение своё хозяйка не переменит. Боялся могучего дворника и «жених». Дворецкий втайне надеялся, что барыня забудет о своей прихоти, как уже бывало не раз, однако барыня спрашивала о свадьбе каждый день.

Наконец дворецкий вспомнил, что Герасим терпеть не мог пьяных, и придумал хитрость: подговорил Татьяну притвориться хмельной и пройтись перед дворником. Хитрость удалась — Герасим отказался от Татьяны, и та вышла замуж за башмачника.

ещё один год. Башмачник окончательно спился, и барыня отправила его с Татьяной в дальнюю деревню. Герасим подарил Татьяне красный платок, купленный для неё же год назад, и собрался её проводить, но на полпути повернул назад.

Возвращаясь вдоль реки, Герасим увидел в воде тонущего щенка, выловил его, отнёс в свою коморку и выходил. Щенок вырос в «очень ладную собачку». Герасим назвал её Муму — это было единственное слово, которое он мог произнести.

Муму всюду сопровождала глухонемого, сторожила двор по ночам и никогда не лаяла понапрасну. Дворня тоже любила умную собачку.

Год спустя барыня выглянула в окно и заметила Муму. В тот день на барыню нашёл «весёлый час» — она смеялась, шутила и требовала того же от своих приживалок. Те боялись такого настроения хозяйки: «эти вспышки у ней продолжались недолго и обыкновенно заменялись мрачным и кислым расположением духа».

Муму понравилась барыне, и она велела привести её в покои, но испуганная собачка, забившись в угол, начала рычать на старуху и скалить зубы. Настроение у барыни быстро испортилось, и она велела увести Муму.