Акакий церетели биография и творчество​

Мы з мамай былі ў заапарку. нам . жывёлы былі выдатныя. ослік і жырафаў можна было пакарміць. мне карміць жырафа! ён такі вялікі! ён нахіліўся, каб я дала яму яго любімую ежу. а яшчэ там былі львы, пантэры, леапарды. леў жудасна рыкаў! я спужалася. ён быў у клетцы, але я баялася што ён мяне з'есць! яшчэ там былі дзікія сабакі дзiнга. яны былі аранжавага колеру. я галодная. мама купіла мне марозіва і салодкую вату. смачна было. потым мы пайшлі да малпаў. вось тут-то і пачалося: малпам давалі бананы, а яны іх адчынялі і кідалі лупіну на людзей! мне таксама патрапіла. мне стала цікава, як жа клічуць гэтых малпаў. тут я ўбачыла шыльды з імёнамі. адну малпачку клікалі уладзімір. іншую - наташа. а трэцюю - юля. іх прывезлі з германіі і далі ім новыя імёны. мы пайшлі глядзець на ваўкоў. ох, страшна было, калі ваўку прынеслі труса ён яго абадраў да крыві! я вельмі спалохалася. шкада было труса. у хуткім часе мы сышлі з заапарка летні дзень пачынаецца цёплым дожджыкам, і гэта нас трохі засмучае. узброіўшыся парасонамі, мы весела пераскокваем лужынкі і зазіраем на рынак. нам трэба купіць пачастункі для звяркоў - садавіна і булачкі. за прыгожай агароджай заапарка адразу знаходзіцца вальер з медзведзянятамі. мы доўга глядзім, як яны гуляюць - нязграбна, але вельмі пацешна. грозна рыкаюць, пхаюцца і адважваюць адзін аднаму аплявухі сваімі касматымі лапамі. далей ідуць клеткі з дробнымі драпежнікамі і птушнік. адны глядзяць знізу, бліскаючы сваімі драпежнымі вачыма, іншыя - зверху, трывожна курлыкая, прыжмурваючыся. бліскучая спіна бегемота ледзь бачная з вялізнага басейна пад адкрытым небам. затое бегемотик-малыш стаіць на беразе на моцных ножках і з цікаўнасцю варушыць сваімі дробненькія вушкамі. за высокім агароджай ляніва ходзіцца сямейства сланоў, прывітальна гнуткімі хобатамі. мы частавалі іх яблыкамі, і яны ўдзячна ківаюць лабастым галовамі. даўганогія жырафы апускаюць свае плямістыя шыі і асцярожна бяруць з нашых рук бананы і кавалачкі булкі. потым дружна круцяць галовамі, нібы пагражаюць нас забадаць сваімі смешнымі пярэднімі рожкамі. самае выдатнае месца ў заапарку - гэта, вядома, малпоўнік. гарэзныя мордачкі прыматаў падобныя на грымасы людзей і ад гэтага яшчэ больш смешнымі і пацешнымі. мартышкі спрытна скачуць у галінах пад столлю і цэлымі гронкамі вісяць на канатах. чэпкімі лапкамі яны выхопліваюць садавіна з рук наведвальнікаў і часцяком б'юцца за здабычу. у прахалодным змроку тэрарыума мы з павагай і асцярогай аглядаем паўзуноў і экзатычных рыб. потым ідзем да буйных драпежнікаў, якія, ляніва разваліўшыся, адпачываюць пасля сытнага абеду. дзень неўпрыкмет хіліцца да вечара, і мы з шкадаваннем развітваемся з жывым кутком прыроды да наступнага візіту.