Написать сочинения . максим зарэцки "вораги"

Ворагі у апавяданні «ворагі» сутыкаюцца прадстаўнікі двух лагераў: з аднаго боку, памешчыца ніна , з другога – сын селяніна, старшыня павятовага чк гуторскі. памешчык і яго дачка падтрымлівалі кіраўніка мясцовай банды белагвардзейцаў зарубу. ніна кахала зарубу, але здрадзіла яму - здала яго ў у абмен на жыццё свайго бацькі. зарубу растралялі, а бацьку - старога адпусцілі. ніна сустракаецца з гуторскім, але яна адмаўляе быць яго жонкай. расказвае усё, называе яго сваім ворагам (зразумела «класавым»). гуторскаму яе шкада, але ён разумее, што «усё старое вымятаецца, выкідваецца.ю як непатрэбнае смецце. расчыняецца дарога к паўстае новае жыццё - здаровае, свежае, ». гуторскі змагаецца свету, які выхаваў ніну, але не ў меншай ступені ён змагаецца і з самім сабою. свет варожы яму ўсёй сваёй сутнасцю, а ён палка кахае ніну, яго неадольна (яшчэ з дзяцінства) цягне да яе, а значыць, і ў іх свет. не выпадкова герою здалося, што з-за ўсёй гэтай складанасці адносін са светам ён паступова пачынае адрывацца ад працоўнага народа, здраджвае сваім класавым інтарэсам. ніна не адказала гуторскаму ўзаемнасцю, не пайшла за ім. але і ў ёй самой ужо ідзе барацьба старога і новага. «панская костка» (так яна называе сама сябе), ніна аднойчы прызнаецца гуторскаму: «я знаю, што стары лад не вернецца, не можа вярнуцца, бо ён несправядлівы, злачынны. я й не хачу прынамсі, мой розум не але ёсць нешта глыбачэйшае, падсвядомае, што ўкладзена прыродай. гэта нешта спавівае мяне, кіруе маімі ўчынкамі». унутраныя перакананні ніны не ёй пераступіць пэўную мяжу сумлення, і яна робіць апошні крок – страціўшы бацьку, зарубу, адмаўляе ў каханні гуторскау і разам з гэтым губляе білет у новае жыццё. гуторскі не адступіўся ад свайго выбару нават пасля таго, як даведаўся, хто для ніны «даражэй за ўсё, мо даражэй за жыццё». гэта — атаман банды заруба, за якім даўно палююць чэкісты на чале з гуторскім. кіпеў ён «непамернай злосцю», ненавідзеў «шчаслівага пераспешніка», раўнаваў, а ніну «кахаў моцным, палкім каханнем. цяпер яшчэ больш, як даведаўся, што яна належыць ». пачуццё роспачы і адчаю гуторскага ад нязбытнага і без узаемнасці кахання генерыруюцца ў развагі і самааналіз: «ён ясна вызначыў сваю хваробу, знайшоў яе карані, яе прычыну. ён адарваўся ад народа, адышоў ад яго. патраціў звязак з яго жыватворчай глебай». ніны шкада, дужа шкада, але яго палохае «гэткая доля, як ніны , — доля пажоўклых, адарваных ад дрэва лістоў». такая доля ў яго разуменні — смерць. «ён схамянуўся, рашыў лячыцца, пакуль не позна, ад сваёй хваробы. рашыў вярнуцца, зліцца з працоўным , набрацца сіл жыватворных, замацаваць сваё права на новае жыццё». з верай у новае, «здаровае, свежае, магутнае» жыццё, якое «закрасуецца краскамі мнагацветнымі», гуторскі едзе на новае месца — у чырвоную армію. ён верыць, што ў новым жыцці «не будзе гэтых адсклёпкаў, гэтых пажоўклых лістоў старога, гнілога, забуранага навальніцай пацьмеюць, пагніюць, спарахнеюць, знікнуць, як дым пад павевамі свежага ветру»

  "прекрасно только то, что естественно". такую мысль вырали знаменитый американский поэт, прозаик вольтер. а ведь дествительно красота, эта одна из тех частиц человека, которая индивидуальна сама по себе. истинная красота - это единственноо, чего время не в силах сокрушить. нельзя преставлять красоту как внешнюю оболочку человека, прежде всего это душа. душа, готовая разделять судьбу другого человека и в радостях и в горе. понимание красоты человека заключается во внутренних аспектах его сущности. ее нельзя познать, ее нужно чувствовать. и на свете нет некрасивых людей, просто есть те , которые не знают о своей индивидуальной красоте. врожденная красота присуща каждому человеку, необходимо только найти путь как ее отразить, и выбрав правильное направление все твоё "я" будет благоухать красотой и которая так очевидно будет видна окружающим. 

мое представление красоты человека -   не та красива, у которой хвалят руку и ногу, а та, у кого весь облик не позволит восхищаться отдельными чертами.