Главный герой рассказа немой геросим каковы черты его характера

Хороший добрий ласковий чуствітельний 

Яе так мусіць ашчаджаць і сёння адважны, годны, родны чалавек; усюды пад спрадвечнаю "пагоняй" і наша ніва й песня ажыве. а. русецкі у 1913 годзе максім багдановіч напісаў верш, якому было наканавана стаць патрыятычным гімнам нашай бацькаўшчыны. ён прысвечаны сімвалу адзінства нашай нацыі — старажытнаму гербу "пагоня". у ім на лаканічнай мове геральдыкі адлюстравана ўся слаўная і мужная гісторыя беларускага народа. упершыню пра гэты герб ў беларуска-літоўскім летапісе каля 1270 года. старажытны славянскі сімвал, які першапачаткова ўзнік як княжацкі і гарадскі ў наваградку, хутка стаў гербам вялікага княства літоўскага. вось як хораша піша пра гэта м. багдановіч: ў белай пене праносяцца коні, — рвуцца, мкнуцца і цяжка старадаўняй літоўскай пагоні не разбіць, не спыніць, не стрымаць. пагоня невыпадкова набыла для нас, беларусаў, выключнае значэнне: на нашу зямлю часта прыходзілі нязваныя госці, несучы ёй ярмо і разбурэнне, сеючы смерць. таму яшчэ з часоў усяслава чарадзея існаваў такі звычай: пасля нападу ворагаў на паселішча ўсе мужчыны, што маглі трымаць зброю, павінны былі дагнаць ворага і паквітацца з ім за забітых супляменнікаў. гэты звычай і меў назву пагоні. штуршком, які натхніў паэта на напісанне твора, паслужыла выява "пагоні", змешчаная на вострай браме ў вільні: толькі ў сэрцы трывожным пачую за краіну радзімую жах, — ўспомню вострую браму святую і ваякаў на грозных канях. коннікі імчацца з сівой даўніны на дапамогу сённяшняму беларусу, на барацьбу са здраднікамі, адшчапенцамі, з тымі, хто выракаецца сваёй айчыны, цураецца роднай мовы: "бійце ў сэрцы іх — бійце мячамі, не давайце чужынцамі быць! " — заклікае паэт вершнікаў. сам вобраз узброенага конніка ўвасабляе нашых мужных і гераічных продкаў, якія крывёю і жыццём заплацілі за свабоду радзімы. некалькі дзесяткаў харугваў мелі на сваіх штандартах герб пагоні ў грунвальдскай бітве, з пагоняй змагаліся яны маскоўскай арміі ў 1514 г. пад оршай, сімвалам нацыянальна-вызваленчай барацьбы стала яна ў час паўстання 1863—64 гг. заклікаючы да помсты адрачэнцам, паэт усё ж не выключае для іх магчымасці даравання. але яго можна купіць толькі коштам уласнага жыцця. лепш памерці за сваю айчыну, чым быць яе ворагам — такая думка закладзена ў падтэкст наступных слоў, звернутых да радзімы: ты прабач.ты прымі свайго сына, за цябе яму ўмерці у заключных радках свайго верша м. багдановіч выказвае цвёрдую веру ў непераможнасць нацыянальнага духу, у светлую будучыню свайго народа: старадаўняй літоўскай пагоні не разбіць, не спыніць, не стрымаць. так, у невялікім вершы паэт акумуляваў усё мінулае нашага народа, паказаў, якім шляхам павінна ісці беларусь да сваёй светлай будучыні. гэты твор нібы злучае ўсе мінулыя эпохі з нашым сённяшнім днём. ён заклікае нас быць вернымі сынамі і дочкамі свайго народа, гнаць ворагаў прэч з роднай зямлі і ашчадна захоўваць тую спадчыну, якую пакінулі нам прашчуры і якую павінны мы перадаць сваім нашчадкам.