Сочинение на тему: "кто виноват в том, что судьбы маши и владимира сложились столь трагично."

Главные герои романа  на мой взгляд оказались жертвами жестоких  обстоятельств,которые препятствовали двум искренне любящим сердцам быть вместе.одним из таких обстоятельств являлась  давняя вражда между двумя овдовевшими отцами маши и владимира,кирилла петровича троекурова и андрея гавриловича дубровского.судьбы их были немного похожи: оба женились по любви, оба скоро овдавели, и у обоих оставалось по ребенку »-так пишет автор о дружбе двух помещиков. но один случай все расстроил и переменил, дубровский и троекуров поссорились, и кирилла петрович из мести, через суд отобрал у андрея гавриловича поместье. после того как дубровский узнал о решении суда его здоровье резко ухудшилось.но волею судьбы,их детям суждено было встретиться и искренне полюбить друг друга.владимир по природе своей был честолюбивым и расчётливым человеком и поняв что именеие отца ему не достанется,поджёг его и влился в разбойничью шайку,с этой поры,главной его целью,стала месть троекурову.с этой целью он проник в его дом,представившись французом дефоржем,устроившись  гувернёром его сына саши,таким образом став жить бок о бок и с машей,которая незаметно для себя,страстно его полюбила.вскоре выяснилось кем являлся дефорж на самом деле.они условились,если вдруг  маше понадобится его ,то она должна будет положить кольцо,данное ей дубровским,в дупло старого дуба.условия были соблюдены,но в церковь дубровский не явился,а настиг карету молодых по дороге, он предлагал маше свободу, но она отказалась, сказав, что не может нарушить клятву, данную перед богом.

      у краю зялёных дуброў і шырокіх палёў па старажытнай зямлі славян - рускіх, беларусаў, украінцаў - шмат стагоддзяў падрад павольна і велічна цячэ паўнаводны днепр. той, хто хоць раз у жыцці змог пабываць на яго беразе , ужо ніколі не забудзецца гэтай казачнай прыгажосці. высокія берагі ракі скрозь пакрыты зараснікамі дрэў і хмызняка. разгалістыя вербы і таполі ў самай вады - ўпадабанае месца для шпацыраў у закаханых . маладыя прыходзяць да ракі і падоўгу сядзяць у цені дрэў, саграваючыся ад абдымак і пацалункаў і дорачы рацэ ўсмешкі і гарачае святло сваіх вачэй.       кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам івана купалы днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. людзі , што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля велізарнай сілай. тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. у дзень івана купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой.       калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына вольга. у тую знамянальную раніцу на івана купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. выйдучы на палянку, вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. як добра ў гэту раніцу было ў лесе! вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. у лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка.       неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла ў. а каля хаты вольгу ўжо чакаў iванька. гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак!       увечар, маладыя пайшлі да дняпра, каб пакупацца. у берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята !       існуе павер'е , што вада і агонь у купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, сілу . вось і вольга з iванькой , выкупаўшыся ў дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы.       - вальгута! давай сходзем ў лес. можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў іван.       - а што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына.       узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. кветка хутка расла і паднімалася да неба. але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут.       -які цуд! - здзівіліся маладыя.       ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. бо кветка валодала магічнай сілай, і д' не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка .       iванька з вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. а ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым!       па дарозе дадому вольга сказала:       - ведаеш, iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку.       падумай! навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? для мяне