4предложения на языке из художественной , с указанием из какого произведения взято каждое предложение + автор.

Усе сказы ўзяты з твора у. караткевіча "дзікае паляванне караля стаха". 1. складаназалежны сказ заставалася яшчэ якія тыдні два начаваць у адрынах або проста ў вазку пад зорамі, піць з крыніц ваду, ад якой шчыміць лоб, слухаць працяглыя, як беларускае гора, песні баб на прызбах. 2. складаназлучаны сказ але гэтыя ляскі з'яўляліся і знікалі, і зноў цягнулася раўніна, раўніна, бурая раўніна. 3. складаны бессаюзны сказ і надвор'е на такі выпадак стала псавацца: нізкія чорныя хмары паўзлі нам насустрач, там-сям з іх цягнуліся наўскос зямлі свінцовыя палосы дажджу. 4. сказ з рознымі віі сувязі і ноч гэтая была цёмная, як сажа, я не бачыў нават сваіх пальцаў і толькі па паштурхванню вазка здагадаўся, што мы яшчэ едзем.

Вот сочинение на раней мяне здзіўляла, адкуль бяруцца фотаздымкі вайны, баёў, спаленых вёсак, загінуўшых на гэтай вайне людзей… які вычварэнец мог проста стаяць і здымаць усё гэта, якое каменнае сэрца павінна было ў яго быць, каб не кінуцца , каб не дрыжалі рукі, што трымаюць фотаапарат? навошта ён гэта рабіў? малая была і дурная. а яшчэ бачыла, як зараз паводзяць сябе людзі ў небяспечных сітуацыях: хутчэй туды, дзе жыццю нічога не пагражае, і за камеру, здымаць відэа, выкінуць у сацыяльныя сеткі, набраць як мага болей камэнтараў і адчуваць сябе ўдзельнікам. і праводзіла паралелі. а дарма. зараз разумею: ў тых людзях, што робяць маленькую, але маральна складаную справу, у тых, хто захоўвае ўспаміны і дакументальную хроніку, таксама палае агеньчык гераізму. не таго гераізму, з-за якога кі пад кулі без зброі і магчымасці выратавацца, а спакойнага, трывалага, разважлівага, нікому не вядомага і нікому не бачнага. гэта як разумець, што чалавек, хворы на сухоты, памірае, і ведаць: ты стаматолаг і нічым не можаш . гэта як немагчымасць абараніць сваіх сяброў. гэта . гэта патрэбна. можна сказаць шмат гучных слоў пра тое, навошта здымаць войны, пісаць пра іх і захоўваць успаміны для нашчадкаў. каб не забыліся пра згубленыя лёсы, каб не ўспрымалі кулі і смерць як нешта звычайнае. каб не паўтарылі памылак продкаў. каб не гублялі свайго жыцця дарма, бо яно было купленае коштам чыёйсьці смерці, крыві і разрухі. каб захапляліся моцай характараў тагачасных змагароў, бо гэта такія ж, як мы, хлопцы і дзяўчаты, выцягнутыя з цёплых ложкаў і кінутыя ў самае пекла. прычым кінутыя ні за што ні пра што, для чужых інтарэсаў. мабыць, занадта катэгарычныя і жорсткія словы альберта эйнштэйна усё ж такі, на мой погляд, добра адлюстроўваюць сутнасць вайны: «гераізм па камандзе, бессэнсоўная жорсткасць і агідная бессэнсоўнасць, якая завецца патрыятызмам - як моцна я ненавіджу ўсё гэта, якой нізкай і подлай з'яўляецца вайна. я выбраў бы быць разарваным на кавалкі, каб не быць часткай гэтай бруднай справы. я перакананы, што забойства пад падставай вайны не перастае быць забойствам». не, я не адмаўляю подзвігаў народа, мужнасці і гераізму, але толькі пад кіраваннем неабходнасці абараняць сваё жыццё і жыццё сваіх блізкіх, краіны. многія скажуць: «дзяўчына, што з яе ўзяць? » але я лепей буду дзяўчынай- пацыфістам. мір вам.