Вобраз Гелены Карыцкой из романа Каласы пад сярпом тваим

Главная

Краткие содержания

Наше наследие

История

Статьи

Чего не хватает

на сайте?

Случайные статьи

25.06.2009 Стоит ли школьникам идти учиться в гимназию? Почти все мы учились в школе, когда были молодыми. Однако все школы различаются по своим требованиям к ученикам, кто-то ...

25.06.2009 Ученик, студент, кем станешь завтра?

25.06.2009 Что нужно сделать, чтобы выучить иностранный язык?

Быстрый переход:

Главная / Короткевич Владимир Семёнович / Каханне ў рамане Уладзіміра Караткевіча "Каласы пад сярпом тваім"

Каханне ў рамане Уладзіміра Караткевіча "Каласы пад сярпом тваім"

Раман Уладзіміра Караткевіча «Каласы пад сярпом тваім» — адзін з буйных твораў сучаснай літаратуры і, на маю думку, адзін з самых цікавых. Галоўнай дзейнай асобай гэтай кнігі з'яўляецца Алесь Загорскі — сын князя Юрыя Загорскага. У пачатку рамана мы знаёмімся з малым дванаццацігадовым хлапчуком, і, паступова чытаючы далей, з яго жыццём да таго часу, пакуль ён не становіцца сапраўдным мужчынам. Што ж здарылася за гэты час? Якія змены адбыліся ў жыцці і характары Алеся? Пра ўсё гэта можна даведацца са старонак кнігі. А я звярну ўвагу на тое, чаму пісьменнік адвёў значную частку рамана каханню, асабліва каханню Алеся Загорскага і Міхаліны Раўбіч.

Першая сустрэча хлопчыка і дзяўчынкі адбылася ў хаце Алеся ў час яго пострыгу. Ужо тады ў сэрца Алеся запала маленькая, прыгожая дзяўчынка з востранькім языком, з худзенькімі, як пруцікі, ручкамі. Увесь той вечар яны былі разам: танчылі, гулялі, размаўлялі... Пакляліся адно аднаму, што назаўсёды будуць братам і сястрою. Калі развітваліся, Майка нават падаравала Алесю медальён са сваімі прыгожымі валасамі. Пазней яны сустракаліся на каляды, а потым абодва вучыліся і доўга не бачыліся. I вось першы ў жыцці Майкі і Алеся баль, на які Майка збіралася вельмі старанна. Цяпер Уладзімір Караткевіч паказвае нам не дзяцей, а дарослых людзей. Майка — сапраўдная дзяўчына, а Алесь — юнак. Яны, як заўсёды, былі разам, але на першы погляд магло падацца, што Майка яго не кахае, бо яна ўсё рабіла для таго, каб прымусіць Алеся злаваць і крыўдзіцца. Але яна па-сапраўднаму яго кахала. Ды і як такога хлопца можна было не кахаць? Прыгожы, добра выхаваны, паважае дарослых, шануе сваю радзіму... Чым не ідэал?

Таму і было ў Міхаліны шмат саперніц: Ядзенька, Сабіна, потым Гелена. Але Алесь аддаваў перавагу толькі Майцы. Тое лета было для іх летам шчасця. Яны шмат былі разам, ездзілі адно да аднаго ў госці. Але іх каханне з-за непаразумення ледзь-ледзь не загінула. Справа ў тым, што па маёнтку папаўзлі пра Алеся плёткі. Майка гэтым плёткам паверыла і забараніла Алесю прыходзіць да яе. Хіба ж, калі сапраўды кахаеш, можна верыць хлусні? Безумоўна, не. А вось дзяўчына паверыла, і гэта вера плёткам ледзь не стала самай вялікай памылкай у яе жыцці. Пасля ўсяго Міхаліна вырашыла выходзіць замуж за другога, які яе вельмі кахаў, не думаючы пра тое, ці кахае яго яна. А Алесь пачаў больш займацца гаспадаркай, каб забыцца на ўсё. I вось тут, я думаю, адбываецца немагчымае: Алеся спакушае другая. Безумоўна, тая другая, Гелена, яму падабалася, але яна была за яго старэйшая, з большым вопытам жыцця, ужо жанчына, а ён жа яшчэ юнак... Нечакана для абоіх Гелеяа зацяжарала. Здавалася б, усё: Алесь павінен будзе з ей ажаніцца. Але Гасподзь убачыў, каго на самай справе кахае Алесь, і не дапусціў таго, каб ён быў з Геленай. Гелена сама пайшла да Майкі і прымусіла тую не злаваць на Алеся, а ісці да яго і прасіць прабачэння, бо потым такога выпадку можа і не быць: Алесь ад'язджае надоўга. Майка так і зрабіла — пайшла да Алеся, яны памірыліся, і молена Гелене падзякаваць за яе добры ўчынак. Безумоўна, Гелену шкада, бо яна засталася адна з дваімі дзецьмі і, мабыць, хацела, каб Алесь быў разам з імі, але разабралася, каго ж кахае хлопец.

Алесь дараваў Майцы, але яны па-ранейшаму не маглі адкрыта сустракацца. У гэты час бацька Міхаліны вырашае, што вяселле дачкі з Хаданскім адбудзецца ў самым хуткім часе. Тут Алесь дзейнічае як сапраўдны мужчына: крадзе каханую і вянчаецца з ей. Вось і ўсё, скончыліся іх пакуты, ужо ніхто і нішто не парушыць іх шчасце: ні Яраш