Пiсьмовы аналiз камедыi "хто смяецца апошнiм" Сатырычная камедыя, канфлiкт у драматычным творе

Литература (беларусская)

написать
не обижу взамен

Спадзяюся гэта-тоусё здарылася на свяце, на свяце - на свяце я знайшоў яе, на свяце страціў. быў вялікі і вясёлае свята. на свяце былі і цір, і вафлі, і японскі більярд, і бутэлькі шампанскага, і , і каруселі. і каруселі кружыліся і галасілі, і сутыкаліся шары на більярдзе, і пах вафлі, і ў працяжнік стралялі стрэльбы. я як раз страляў у працяжнік. я страляю выдатна і гэтым ганаруся. не, пастойце! я ўсё пераблытаў! я сустрэў яе не ў працяжнік. я яе сустрэў каля павільёна звафлямі. вафлі пах, і яна іх уплятаюць і рагатала, і раптам як павее на тую, што была ў яе ў руцэ, і я апынуўся ўвесь ў цукровай пудры. яна засмяялася, і я спытаў: «як вас завуць? » а яна крыкнула: «потым скажу! »потым мы пайшлі ў цір, і там, у працяжнік, я яе страціў. у працяжнік я трапляў па ўсіх мішэнях, і пасля кожнага стрэлу яна крычала мне: «брава! » і калі з усімі мішэнямі было скончана, я навёў стрэльбу на апошнюю, самую складаную, - на яйка ў фантаннай струменi, - прыцэліўся і крыкнуў: « так як вас завуць? »а яна ў адказ: « потым скажу! »страляю, яйка падскоквае, павярнуўся - а яе ўжо няма. я яе страціў. страціў у працяжнік. але я яе зноў знайшоў. я бегаў, насіўся як вар'ят, спатыкаўся, мне ў спіну ляцела лаянку, і я знайшоў яе там, дзе кольцы і бутэлькі шампанскага. я заплаціў за кольцы. за цэлую кучу кольцаў, і мы з ёй накідвалі іх на бутэлькі. і я крычаў ёй: «як вас завуць? » а яна адказвала: «потым скажу! » і - оп-ля - мы ідзем на арэлі. такія вялікія арэлі, яны паднімаюцца вышэй і вышэй, і ўніз. усе ўверх і ўверх, а потым адразу ўніз і да смерці. і я яе страціў. я страціў яе яшчэ ў кольцаў і шампанскага. на арэлях не было ні душы. цямнела, і ліхтары запальваліся, і рухаліся цені, і я знайшоў яе. так, так! знайшоў на каруселі. карусель закруцілася, і яна паднялася на круг. і я паспеў крыкнуць: "скажыце мне ваша імя! » - і пачуць у адказ: «потым скажу! » і зайграў аркестр, аркестр, і пазалочаныя карэты, і люстэркі, і пражэктары. і яна адна каталася на каруселі верхам на апакаліптычным зьвяры, і ён ўзвіваўся да самага неба, а потым ўшрубоўваецца назад - уніз - прама ў пекла, і на кожным крузе я бачыў, як яна ўзлятала на медным шрубе, смяялася, ўзлятала, і апускалася, і я крычаў: "скажыце мне ваша імя! » - і адгадваў адказ па вуснах.і я яе страціў. вось так я і страціў яе. знайшоў у павільёна з вафлямі і страціў у працяжнік. адшукаў у кольцаў і бутэлек і страціў у арэляў. і потым, на каруселі, -на каруселі я знайшоў яе зноў. і на каруселі жа страціў. на кожным крузе я бачыў, як яна смяецца і падскоквае, і вось карэты замарудзілі ход, і карусель круціцца павольней. і аркестр перастаў гуляць, і карусель стала, і я кі наперад, таму што той звер, на якім яна каталася, апынуўся як раз мяне. але яе ўжо не было ў яго на спіне. была - і няма. куды яна дзелася? я зноў знайшоў яе - і страціў. і я гойсаў усюды, вакол было свята, і пыл, і цені, і я насіўся і крычаў: «як вас завуць? » і няма каму было адказаць. на свяце я знайшоў яе. на свяце страціў не хадзіце на святы! там людзі знаходзяць адзін аднаго і зноў губляюць. сустракаюцца, а потым не могуць знайсці адзін аднаго. цяпер я яе шукаю! але як яе клічуць, я так і не ! і я клічу яе проста: эй! эй! эй! я шукаю яе! паўсюль шукаю яе! шукаю і ўжо ніколі не знайду.спадзяюся гэта-то