Який носили одяг іспанці та іспанки?

ответ: Я не знаю чи точно це підходить

Объяснение:

Розвиток традиційного костюма Іспанії проходило протягом 15-19 століть.

У 16 ст. при дворі іспанських Габсбургів в побут увійшли жорсткі каркаси для костюмів, вони користувалися популярністю протягом усього століття до 17 ст. Вони вплинули на розвиток костюмів інших країн Європи.

Костюм для дам завжди відрізнявся чіткими і правильними лініями і трикутним силуетом. Плаття мали корсет, щільно затягнутий на талії, закрите декольте у вигляді складного крою ліфа.

Груди намагалися зробити візуально менш об'ємною за до корсета. Передня частина ліфа закінчувалася гострим мисом. До верху пришивали металевий вертюгаден, на який надягали дві спідниці. Верхня частина мала високий трикутний розріз і відкривала нижню спідницю, яка завжди була іншого кольору.

Звичайно ж сукні прикрашали різного роду декоративними елементами у вигляді ниток перлів, золотих ниток і декоративними сітками з ниток.

Рукави сукні зазвичай були довгими і подвійними. Нижній шар був вузьким, а верхній міг змінюватись, наприклад, бути з розрізом на згині, куди просмикували руку. Зазвичай другий рукав мав більш вільну або розкльошені форму, краю рукава витончено звисали. У жіночому вбранні був брыжжевой комір, він мав виріз спереду і відкривав шию.

Традиційний костюм для чоловіків в Іспанії складався з сорочки, укорочених штанів, колета і плаща.

Сорочку прикрашала брыжжевый комір і високі манжети з батисту, декоровані мереживом.

Укорочені штани були кулястого фасону, іноді їх доповнювали декоративною тканиною у формі вертикальних смужок. Такі штани також називали брагетт, під них надягали обтягуючі панчохи – кальес.

Коле, він же хубон, був короткою курткою до лінії талії або ж до середини стегон. Він мав облягаючий фасон, передню застібку, комір-стійку і завужені рукава з підкладками на плечах і відрізний баскою

Такий комір з'явився передумовою появи гофрованого коміра. Звична форма поступово ставала все більше в розмірах, до нього додали рюші і мережива. Так, наприкінці 16 ст. він був розміром вже аж до 20 див.

Плащі були варіантом верхнього одягу, при цьому мали різноманітні форми. Вони могли бути короткими або видовженими, з капюшоном або зовсім без коміра. Найпопулярнішими були плащі-накидки, їх носили розстебнутими чи ж на одній застібці під шиєю. Плащ завжди прикрашали наплічники і ефектно звисали широкі рукава.

Егіншілік – 1) ауыл шаруашылық дақылдарынан тұрақты, сапалы, мол өнім алу үшін жерді өңдеп баптау тәсілдерінің жүйесі. Ежелгі арийлердің (біздің заманымыздан бұрынғы 2 – 1 мыңжылдықтар), сақтардың (біздің заманымыздан бұрынғы 9 – 2 ғасырлар), үйсін, қаңлы мемлекеттері тұрғындарының, ғұндардың, түркілердің мал шаруашылығымен бірге өзен аңғарларында, тау бөктерлерінде суармалы егіншілік – диқаншылықпен де айналысқаны белгілі. 20 ғасырдың басында Қазақстандағы егіс көлемі күрт көбейіп, 4,1 миллион гектарға жетті. Егістіктің басым көпшілігі (96%) дәнді дақыл болатын. Оның жартысынан көбі Ақмола, Торғай аймақтарында, қалғаны Қостанай, Ақтөбе, Жайық, Павлодар, Семей өңірінде егілді. Сырдария өзенінің төменгі жағында күріш, Жетісуда мақта егілді. Қазақстанда егін шаруашылығын одан әрі дамыту жолында, әсіресе, соғыс жылдары, одан кейін де көптеген жұмыстар атқарылды. Машина-трактор стансалары құрылып, егістікті күтіп-баптау жұмыстарын барынша механикаландыруға мүмкіншілік туды. Егістіктің 96,5%-ы тұқым сепкішпен себіліп, 97%-ы комбайнмен жиналды. Үш дақыл бойынша Қазақстанда өнімділіктің дүниежүзілік рекорды тіркелді. Шығанақ Берсиев басқарған звено тарының әр гектарынан (тәжірибелік телімде) 125 ц өнім алды. Ыбырай Жақаевтың звеносында күріш өнімділігі бір гектарынан 174 ц-ге жетті. Ольга Гонаженко звеносы қызылшаның бір гектарынан 1515 ц-ден өнім алды. 1954 ж. тың және тыңайған жерлерді жаппай игеру басталды. Алғашқы бес – алты жыл ішінде-ақ республика бойынша 25 млн. гектар тың жер игерілді. Оның 17 млн. гектары еліміздің солтүстігінде (Қостанай, Көкшетау, Солтүстік Қазақстан, Павлодар) орналасқан. Егіншіліктің экстенсивті және интенсивті түрлері бар. Экстенсивті түрінде егіншіліктен өнім алу үшін қосымша қаражат көп жұмсалмайды. Жалпы түсімнің артуы, көбінесе, топырақ құнарлылығына және егін егетін жер көлемінің жаңадан кеңейтілуіне байланысты. Өндірістік күштердің және ғылымның дамуына байланысты егіншілік экстенсивті түрден интенсивті түрге ауысты. Егіншіліктің интенсивті түрінде пайдаланылып жүрген жерге қосымша еңбек, қаржы (механикаландыру, суландыру, тыңайту, агротехникалық шаралар жүйесін көтеру, т.б.) жұмсап, ауыл шаруашылығы дақылдарының өнімін арттырады. Қазақстанда егіншіліктің құрғақ, суармалы, тәлімі және таудағы түрлері қалыптасқан. Құрғақ егіншілік жауыны аз, желді, құрғақ далалы аймақтарда орналасқан. Бұл жерлерде құрғақшылыққа төзімді дақылдар өсіріліп, топырақта ылғал сақтаудың агротехникалық шаралар жүйесі (қар тоқтату, топырақты аудармай жырту, егісті қысқа мерзімде себу, т.б.) қолданылады. Суармалы егіншілікте, көбінесе, мақта, қант қызылшасы, дәнді дақылдар, көп жылдық жемшөптер, күріш өсіріледі. Тәлімі егіншілікте астық, жемдік дақылдар өсіріліп, құрғақ егіншілікке тән агротехникалық шаралар қолданылады. Таудағы егіншілік тау баурайын, тау аралығындағы ойпаң жерлерді қамтиды. Мұндағы агротехникалық шаралар топырақты су эрозиясынан қорғау мақсатында жүргізіледі; 2) ауыл шаруашылық дақылдарын егіп-өсірудің және топырақ құнарлылығын жоғарылатудың жалпы тәсілдерін зерттейтін агрономия ғылымының саласы. Егіншілік ғылым ретінде топырақ құнарлығын арттыру, оны эрозиядан қорғау, топырақ пен өсімдіктің өзара әсерін, топыраққа механикалық, биологиялық және химиялық әдістермен әсер ете отырып жоғары әрі тұрақты өнім алу, егістікті зиянкестер мен арамшөптерден, қолайсыз жағдайлардан (құрғақшылық, аңызақ, үсік) қорғау мәселелерін зерттейді. Егіншілік агрономияның басқа салаларымен (агрохимия, агрофизика, селекция, т.б.) тығыз байланысты.

Объяснение:

я та знаю