Образ пугачёва в романе капитанская дочка (мне нужно сочинение на 200 слов ) план и темы на фото

ответ:В повести А. С. Пушкина "Капитанская дочка" нашли отражение исторические события 70-х годов XVIII века, а именно крестьянская война под предводительством Емельяна Пугачева.

Благодаря тщательному изучению архивных материалов, посещению Казанской и Оренбургской губерний, собиранию сведений от старожилов и очевидцев тех событий, Пушкину удалось создать яркий и самобытный образ предводителя крестьянской войны.

Автор раскрывает неоднозначность и многогранность фигуры Пугачева. Он так описывает его портрет: "Наружность его показалась мне замечательна. Он был лет сорока, росту среднего, худощав и широкоплеч. В черной бороде его показывалась проседь; живые большие глаза так и бегали. Лицо его имело выражение довольно приятное, но плутовское".

В начале повести Пугачев предстает перед нами как обычный разбойник, вынужденный скрываться от своих недругов. Однако штурмуя Белогорскую крепость, он преображается. Это уже талантливый и храбрый полководец: "в красном кафтане, с обнаженной саблею в руке", он увлекать за собой народ.

Грозен Пугачев в роли государя Петра III, хоть он и самозванец. Он беспощадно карает тех, кто отказывается признать его власть, от остальных же требует беспрекословного повиновения.

Пугачев, несомненно, неординарная личность. Он сообразителен, смел, умен. Присуща ему и русская удаль, вера в свою удачу: "Буду продолжать, как начал. Как знать? Авось и удастся!"

Совсем с другой стороны раскрывается вождь повстанцев в отношениях с Петром Гриневым. Становится понятно, что он умеет ценить искренность, не забывает добрые поступки. Среди положительных качеств Пугачева можно назвать щедрость, справедливость, дружелюбие, остроумие, великодушие. В благодарность за подаренный когда-то заячий тулупчик он оказал неоценимые услуги Гриневу — а ведь тот находился на службе у государыни, то есть был, по сути, его врагом и противником.

Лично мне Пугачев симпатичен. Я считаю, что его жестокость была вызвана обстоятельствами, искренним стремлением угнетенному народу, улучшить его тяжелую бесправную жизнь. Ведь не случайно крестьяне считали его " ", называли "отцом родным".

Читая повесть А. С. Пушкина, понимаешь, что бунтарь Пугачев — выдающаяся историческая личность, он как предводитель крестьянского восстания представлял реальную угрозу царской власти в России, за что и был так жестоко покаран Екатериной II.

Объяснение:

Объяснение:

Алаш (ежелгі түрік сөзі — бауырластар, қандастар, туыстар) — көне заманда, түркі халықтары бөліне қоймаған қауым кезінде дүниеге келген ұғым.[1] Орта ғасырлық және одан ерте кезеңдегі деректерде қазақтың өз алдына ел болып хандық құрғанға дейінгі ежелгі тайпаларының ортақ атауы. А. аты тарихта кездесетін ең көне атаулардың қатарына жатады. Моңғол — татар — қазақ шежірелерінде Алаш (Алашы) хан туралы айтылады. Кеген тас жазуында (б.з.б. 4 ғ. шамасында) “Қаған алты бөріг алаш(а) ерті” деген жолдар, Алтай тауының Сібір жағында (Тува) А. атты өзен, А. атты тау сілемдері бар. А. атауы бүгінгі күнге дейін түрікмен, қырғыз, қазақ, ноғай т.б. халықтардың есінде сақталған. Кеген тас жазуында “алты бөріг” (“алты қасқыр”) деген сөздің “алты алаш” мағынасын беретіні жөнінде (үйсін, қаңлы, қырғыз, хақас, татаб-татар, сяньби-ғұн тайпалары) ғыл. болжамдар бар. А. туралы аңыздарда мал-мүлікке жеке меншік болмаған кездегі қауым тұрмысының сілемі байқалады. “Алаш — алаш болғанда, Ала тай ат болғанда, Таңбасыз тай, енсіз қой болғанда” деп келетін сөздер осыған меңзейді.

[2]

Қазақ халқының басын құрайтын ежелгі тайпалардың көпшілігі Оғыз қағанға бағынғанын ескерсек, “Алты Алаш” деген ұғымды оғыздың алты ұлына ерген ел деп те түсінуге болады. Бұл тұрғыдан алғанда Алаш деген ортақ түріктік атау Алтын Орда (Қыпшақ мемл.) ыдырағаннан кейінгі кезде қайтадан жаңғырған бауырлас түрік халықтарының басын біріктіру ұраны, ортақ атауы да болған сияқты. Ал, енді қара қазақ шақыратын “Алаш” ұраны “алаш — алаш болғанда, Алаша хан болғанда, бұл қалмаққа не қылмадық” деген сөздер кейінгі Алаша есімімен байланысты деу қисынға келеді. Бұл орайда Саққұлақ би шежіресін, Ә.Диваевтың, Г.Н. Потаниннің, Ш.Уәлихановтың, А.Янушкевичтің, Ш.Құдайбердиевтің, М.Тынышбаевтың ел арасынан жинаған аңыз-әңгімелерін, күнделік жазбалары мен ғыл. мақалаларын атаған жөн. Олардың бірінде —алапес болып туған бала, екіншісінде — алашаға отырғызып көтерген хан, үшіншісінде — Ұлытаудан асырып тастаған баланың әскербасы болғаны, төртіншісінде — қалмақты қорқыту үшін “Алаш” сөзін ұран еткені айтылады. Соның қай-қайсысы да Алаштың хан болғандығын, қара халықты соңынан ертіп, айбарының асқандығын дәріптейді. Ескі шежіре деректерінде Алаш атауы қазақ халқының синонимі ретінде келтіріледі. Мыс., Қадырғали Жалаири өз еңбегінде қазақтың орнына Алаш атауын қолданады. Шежірелердің бірінде Алашқа өзбек, түрікмен, қарақалпақ, қырғыз, қазақ, ноғайды жатқызады. “Қамбар батыр” жырында (“Тамашаға жиылсын, Алты Алаштың баласы”), Бұқар жыраудың Абылай ханға айтқанында (“Он сан Алаш баласын, жұмсап бір тұрсың қолыңмен”), Махамбеттің (“Алты сан Алаш ат бөліп, тізгінін берсе қолыма”) өлеңдерінде Алаш сөзі қазақ атауының баламасы ретінде берілген. “Атамыз — Алаш, керегеміз — ағаш” деген қазақ халқы ұлттық тәуелсіздік жолындағы күресінде ежелгі Алаш ұғымына қайта оралып, оны бостандық пен бірліктің ұраны етіп алды. Соның дәлелі ретінде “Алаш қозғалысы”, “Алашорда”, “Алаш” деген ұғымдарды атауға болады. “Алаш азаматы” деу қазақ халқының ауыз бірлігіне, елдің, жердің тұтастығына меңзейді.