Ел камкоршысы эссе комектесип жберндерш

мысалы бай адам еліне көмектеседі.Санасы бар Президент еліне қамқор болады.Өзге елдерді өз жеріне кіргізбейді. жаза бер жалгастрп

Ел қамқоршысы-Қыпшақ СейітқұлҚыпшақ Сейітқұл отыз үйлі тобрымен, жұрттың тегіс аттаныс барымтасы бар уақытта, бұл отыз үй кедейді қалайынша етсем байытып, халық қатарына қосамын деп ойға қалды. Сауда етуге мал жоқ, барымтамен мал алсам, бір күндерде жау да бізден қуып алады, ақырында бұрынғылардың айтып кетуінше, жортуыл басы жолда қалса керек. Соның бәрін де шамалап қарап, ақыр бір қыялға түсіп, Сейітқұл әуелі мекен еткендей бір орын іздеді. Көп жерлерді кезіп жүріп, ақырында Торғай төресіндегі Қабырға деген өзен-судың бойына тоқтады. Мына жақта Үргеніш, Қоқаннан, мына жақта қалмақтан шетірек және жаманшылық болса, қалың Қыпшақ деген руға жақынырақ екен деп, сол жерді ұнатып қайтқан соң, қысты өткізіп, жаздың жылы уақытында кедейлерді жалаңаш-жалпы көшіріп, Қабырға бойына алып келді. Сейітқұлдың бір ағасы бар еді, жол жүріп, ұрлық, барымтаны әдет еткен; інісінің қанша айтқан ақылына болмай, үш-төрт үймен жалғыз-ақ сол көшпей, ескі орны Түркістан жағында қалды.

Қабырғаның бойына келген соң, Сейітқұл қолына кетпен алып, отыз үйлі кедейіне де кетпен беріп, жер тегістеп, егін егуге кірісті. Түркістан жағында көрген үлгісімен судан арық қазып шығарып, егінге су жіберді. Егіні піскен соң орып, жыйып алып, артығын төңірегіндегі көшпелі

елге сатып, мал етті. Жаңа мекен еткен жеріне орныққан соң, Сейітқұл егінді жылдан-жылға күшейтіп, арық басына шығыр салып, суды шығырмен айдап, астықтың (ол күнде бидай, тары, арпа егеді) артығын төңіректегі елге малға айырбас етумен, бұлардың малдары көбейіп, бай болды. Мұны көріп әрбір көшпелі елдегі жарлы-жақыбайлар да келіп, Сейітқұлға қосылып келіп, бес-алты жылда Сейітқұл елі деген төрт жүз үйге таянды дейді.

Сейітқұлдың өзі де, жыйылған халқы да адалдары көбейіп, бай болды, ел жыйылып Сейітқұл жұрт ағасы болды, енді сол жұртының адал бейнет, табан ет, мандай терімен тапқан дәулетін аңдыған жаудан, ұрыдан, даладағы бөріден сақтаудың қамын ойлап, уайымға қалды. Солардан сақтану үшін, Сейітқұл жұртын жыйып кеңесіп, судың бір қолайлы жеріне шымнан биік қорған салдырды, малдарына реттеп бақташы, қару-жарақты қарауыл шыңдауыл жүргізді. Бұлардың былайша бір ауызға қарап бекінген халық екенін байқаған соң, малға қызыққан сырттағы көшпелі халықтар батып келе алмады. Бұл жағынан көңілі тыныш болған соң, Сейітқұл енді Бұхара, Қоқанға мал айдатып, ол кенттерден қазақ қолды әртүрлі товар алдырып, жылда егін піскен уакытта манағы қорғанда жәрмеңке реуішті базар болды. Көшпелі халық белгілі уақытта малын, жүн-жабағысын,

тері-терсегін келтіріп, егіншілер оларға астығын, товарын айырбас етіп, осы қалыпша бір жағы егін, бір жағы саудамен Сейітқұлдың жұрты жұрттан асқан бай болыпты.

Манағы Сейітқұлдың ағасы аттаныс-түсіспен жұрттың малын ұрлап бай боламын деп жүргенде, Қонырат жағында қолға түсіп, кім екені де белгісіз, біреу өлтіріп кетіпті; қалған мал-жанын ұрының малы деп Түркістан әкімдері талап алып, жамағаттарын Сейтқұл көп жылдар іздетіп, таптырып, қасына алыпты-мыс.

Сейітқұл, құрметті Тілеу Сейдалин сұлтанның айтуы бойынша, 1830-шы жылдарда өтіпті-міс. Сол данышпан кісінің ақылымен егінді әдет еткен

халық Қабырға суының бойында әлі көп. Жарлы болып, бөтен кәсібі жоқ кісілер Торғай жағында дереу егінге айналады, ерінбей азаптанса, бірнеше жылда түзеліп, халық қатарына қосылады

Вxx века наиболее остро звучат вопросы совести, чести, правды, но их корни уходят в xix век, к пушкину, толстому, достоевскому, чехову. там были найдены внутренние законы, с которыми люди должны сверять свои поступки. но в наше время, когда совесть стала откровением, людей, живших по этим законам, расстреливали и гноили в лагерях. у м. а. булгакова в романе «мастер и маргарита» нравственные законы приобретают планетарное значение. он обращается к мифу о понтии пилате, чтобы показать, что «всякий, делающий грех, есть раб греха». пилат не смог преодолеть власть обстоятельств, пожертвовать своей карьерой и властью, чтобы спасти иешуа — человека, который был невиновен. за это прокуратора ждет страшная кара: он не сможет найти себе покой две тысячи лет, его будет мучать совесть. но пилат прощен, ему дарована свобода, потому что он осознал свою вину и раскаялся. все становится на свои места, не нарушается гармония, на которой построен мир» . с гуманных, общечеловеческих позиций взглянул булгаков и на белогвардейцев. в романе «белая гвардия» он показал, что это люди, воевавшие за свою россию, за свою культуру, за свой дом. в этом их трагедия, они были обречены. полковник малышев не может вести на верную смерть юнкеров, брошенных «штабными мерзавцами» . он все берет на свою совесть и ответственность и отсылает их домой. по велению сердца николка разыскивает родственников убитого най-турса. и только после того, как все было сделано, «совесть его была спокойна, но печальна и строга» . у любимых героев булгакова понятие чести основывается на их происхождении, воспитании и огромной любви к россии, отечеству. в романе «тихий дон» м. а. шолохова тема совести тесно связана с поисками правды, своего пути в переворотившемся мире. у одних это правда, основанная на классовых убеждениях, и тогда не приходится говорить ни о муках совести, ни о раскаянии за совершенные преступления. все оправдывает классовая борьба. поиски же тех, кто исходит из общечеловеческих ценностей, сложны и противоречивы, трагичны. в метаниях григория между красными и белыми его выбор склоняется в пользу тех, кто может осуществить извечные крестьянские — созидательные, а не разрушительные — желания: возможность свободно работать на своей земле, растить хлеб и детей. и одни и другие обещают это, но на самом деле в обоих лагерях григорий встречает насилие и неоправданные смерти невинных людей. хотя григорий и говорил: «какая уж там совесть, когда вся жизнь пошатнулась» , — он не может спокойно убивать. в круговороте он остается один со своими , нигде не найдя поддержки и понимания. если забыть о том, что совесть есть, приходишь к пустоте, грубости, эгоизму, насилию. совесть — это душа. и , напряженно размышляя о совести, призывает нас задуматься в первую очередь о душе человеческой, о своей душе.