Вуснае на тэму паэзія ў маім жыцці

Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць, вершы? навошта патрэбна мастацтва? ад яго няма ніякай практычнай карысці. будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім будуць жыць людзі. але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы, а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і не было. адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы па-рознаму. напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей, мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і бягуць на вуліцу. а паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу, паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў. мастак спаборнічае са снегам. ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. і калі-нікалі здараецца, што мастак перамагае снег. ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. ад гэтых намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць. пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. галодныя і сытыя, бедныя і багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь час цягнуцца да мастацтва. рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і атрымліваецца прыгажосць. я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.

Пошаговое объяснение:

Поставь лучший ответ если правильно ответил и тебе ❤