От самых древних людей сохранились только вещественные источники. Но в определённый момент люди обучились письменности. Когда это произошло: 2,5 миллиона лет назад, более 5 тысяч лет назад, 40 тысяч лет назад, 2 тысячи лет назад

Явельмі люблю бываць у вёсцы рудкаўка, дзе жыве мая прабабуля алена. гэтая невялічкая вёсачка прытулілася ля самага лесу, у якім я люблю бавіць ранак. з незразумелым душэўным хваляваннем я ўваходжу ў яшчэ сонны лес, міжволі запавольваючы крокі. усё гарыць, усё ззяе: тут царства расы! лясная зямля яшчэ вільготная, амаль не чуваць яе пад нагамі, ззаду застаецца цёмны выразны след. мокрыя травінкі ў пацерках рознакаляровых кропелек. цішыня. калі-нікалі парушаюць яе сонныя галасы птушак. на фоне елак кі ў вочы пачырванелыя асінкі. павучкі-вандроўнікі яшчэ не пачыналі сваё штодзённае падарожжа: чакаюць, пакуль абсохне раса на іх парашуціках, белых ніцях-павуцінках. на блакітным небе ні воблачка на палянцы красуюць бярозкі-сяброўкі. яны ўжо ўплялі ў свае пасмы-косы асеннія залацістыя стужкі. колькі ж песень яны — дажджлівых і ветравых, вечаровых і світанкавых.. нават калі ў лесе яшчэ пануе прыцемак, паляна ўжо заліта святлом. я люблю бываць тут, дзе мне добра думаецца, адпачываецца. я назіраю за буслом, што праляцеў зусім нізка над дрэвамі ў бок вёскі. мусіць, паляцеў на бабулін хлеў, дзе ў яго гняздо. а мо шукае другіх буслоў, каб разам выправіцца ў далёкую дарогу — на поўдзень. што ж, шчаслівай табе дарогі, дружа! я буду чакаць цябе вясной, буду чакаць тваю вясновую песню, якую ты так цудоўна клякочаш на страсе бабулінага хлява. сонца паднялося вышэй, заглянула пад кожны кусцік, пад кожную галінку. я , што цішыня і раса ў лесе ўжо доўга панаваць не будуць — казка скончыцца і пачнецца сухі, цёплы асенні дзень. па знаёмай сцяжынцы накіроўваюся да рэчкі няслухі, што бяжыць за вёскай. мусіць, назвалі яе так за бурлівы, неспакойны характар. а я люблю няслуху за гэтую гарэзлівасць, непаўторнасць. прыгожа на рэчцы ў любую пару года. зімой вецер-свавольнік замятае снегам берагі, утвараючы казачныя сумёты-палацы. летам у люстэрка вады ў высокія прыгожыя вольхі і кучаравыя лозы, што растуць на беразе. а як прыемна пасядзець з вудачкай ля рэчкі летнім ранкам, сустрэць усход сонца, паслухаць прывітальную песню жаўрука! .