Прокоментуйте епізод у якому соломія дізналася про арешт остапа​

Беларусь - невялікая краіна на карце свету, але ў гады апошняй вайны янастраціла кожнага чацвёртага свайго жыхара. жорсткая праўда і трагедыя вайныі сёння болем адклікаецца ў нашых сэрцах.  аб усім гэтым творы народнага пісьменніка беларусі васіля уладзіміравіча быкава. быкаў ведаў вайну не па апавядах. ён у семнаццаць гадоў сышоў уваеннае вучылішча, а потым на фронт. які ён убачыў і адчуў вайну, мыдаведаемся па яго творам.  нядаўна я прачытаў аповесць васіля уладзіміравіча "жураўліны крык". гэта аповесць аб суровых днях сорак першага. яна была напісаная быкавым ў 1959 годзе, калі пісьменнік жыў у нашым горадзе гродна. з гэтага твора пачынаеццабыкаў-пісьменнік.  пяцёра нашых салдат на чале са старшыной карпенка павінны перакрыць чыгунны пераезд і трымаць яго суткі, каб прыкрыць адступ батальёна. шасцёра вельмі добра падрыхтаванай і ўзброенай фашысцкай арміі. у тых нясцерпна цяжкіх, трагічных умовах шмат залежыць ад сілы духу, ад мужнасці і трываласці салдата .. галоўныя героі гэтага твора - сумленныя, справядлівыя, мужныя людзі, якія змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю радзіму, за агульную справу - перамогі. іх ўвасабляюць карпенка, фішар, глечык і свіст. людзі моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - карпенкі і свіст. на гэтых людзей заўсёды можна пакласціся: яны не падвядуць. яны ўстойліва і мужна пераносяць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаюцца звычайнымі людзьмі з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё.  віцька свіст - "бялявы, расшпілены на ўсе гаплікі і гузікі, жулікаватага на выгляд хлопец", аптыміст і гаварун. быкаў звярнуў увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павінен і можа адказваць за здзяйсняныя ўчынкі. "дурны я чалавек . шаленый, безгаловы абармоты. толькі зараз зразумеў гэта", - так казаў пра сябе свіст. па просьбе таварышаў ён распавядае гісторыю свайго жыцця. рос адзін у маці, вучыцца не хацеў, маці не слухаўся. паступілі на завод, адчуў агіду да працы ("зімой і летам - адны ўтулкі"), пачаў піць. трапіў пад уплыў нейкага фралова і непрыкметна закруціўся ў афёру з хлебам. далі пяць гадоў. "было за што - гэта праўда. далі пяць - пагадзіўся. далі б дзесяць - не слова не сказаў бы. усё б адбыў і, ведаеш, не хачу каб увесь век папракалі. што было, то мінула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, толькі без біркі, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная "гэтай апошняй -" чалавек я "," без біркі, без штэмпеля "- нібы зноў адкрывае героя. не, не такі ўжо легкадумны і просты віцька свіст, як здаецца спачатку. ён ведае пачуццё адказнасці за свае ўчынкі. развітаўшыся са сваім мінулым, ён не хоча, каб пра яго і далей думалі кепска, і ідзе на фронт добраахвотнікам. не трывога за лёс радзімы падказала рашэнне пайсці не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. і толькі на фронце, пад уплывам перажытага і убачанага, свіст пачынае разумець глыбіню народнага гора, тыя падзеі, што скалынулі краіну. свіст самалюбны, але не эгаістычны, ён не ўстанаўлівае сябе вышэй іншых. наадварот, ён лічыць сябе роўным з усімі. у адрозненне ад, здавалася, чысценькай авсеева, які апынуўся нікчэмным баязліўцам, свіст гіне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам.  галоўных герояў аўтар паказаў як сапраўдных людзей. салдаты гінуць проста і без шкадавання, сумленна і да канца выконваюць свой абавязак. свіст дастаткова паслядоўны і тут, у апошніх хвілінах жыцця. яны, гэтыя героі, адрозніваюцца характарамі, жыццём і іншым, але падобныя сваёй гатоўнасцю змагацца да канца і тым, што якім бы дарагім не была іх уласнае жыццё, радзіма і чалавецтва нашмат важней.