Стихотворения про Полоцк на белорусском языке любые

Прасьветніца, Прадслава, кветка - маці,

Ты ўзЯла крыж і за Хрыстом пайшла.

Князёўна Полацкая, прывітаці

Твой Дух святы хацела я змала…

Дзяўчынка, ты заўжды для ўсіх фенОмен,

Падзвіжніца з дванаццаці гадкоў:

Святлом на небе - ты над кожным домам,

Зноў хрысціш нас чулліваю рукой…

Прыгожая князёўна - не княгіня;

Цнатлівая, з чужым жыць не змагла.

І ні дачкі не будзе і ні сына,-

Але ж Цябе шануе ўся Зямля:

Бо ты здзяйсніла творчае служэнне:

Малітвы, пост і кніжны жыццяпіс;

З табой - Богаабранае натхненне

З асвечаных і таямнічых рыс…

Баханькоў Аляксандр

«Нам, дзецям Полацкай зямлі...»

Нам, дзецям Полацкай зямлі,

Пашчасціла там нарадзіцца,

Дзе Рагвалод калісь хадзіў,

Скарына пачынаў вучыцца.

Дзе крокі першыя, як мы,

Рагнеда, Сімяон рабілі,

Там, дзе насупраць сілам злым,

За шчасце нашае малілі.

Сабор Сафійскі – карабель,

Плыве Дзвіной у гордай плыні.

Ды толькі з-за чужых зямель

Любімы горад не пакіне.

Барысаў камень з тых вякоў

Стаіць ля вечнае Сафіі.

І нешта кліча зноў і зноў

Пабыць ля слаўнае святыні.

На ўзбярэжжы Палаты

Царква святое Еўфрасінні.

Прыдзі сюды і ўбачыш ты:

Над ёй аблокі ў небе сінім.

Хай будзе неба над табой

Заўсёды чыстым, горад мілы.

Хто да цябе з мячом прыйшоў,

Тут і знайшоў свою магілу.

Нідзе на свеце не знайсці

Такой красы, такой прыроды.

Цябе заўсёды буду сніць.

Люблю цябе, мой горад родны.

Вузком, кривом переулке, в ряду других жалких домишек, стоял узенький, высокий дом, наполовину каменный, наполовину деревянный, готовый расползтись со всех концов. жили в нем бедные люди; особенно бедная, убогая обстановка была в каморке, ютившейся под самою крышей. за окном каморки висела старая клетка, в которой не было даже настоящего стаканчика с водой: его заменяло бутылочное горлышко, заткнутое пробкой и опрокинутое вниз закупоренным концом. у открытого окна стояла старая девушка и угощала коноплянку свежим мокричником, а птичка весело перепрыгивала с жердочки на жердочку и заливалась песенкой.