"Жетім көрсең жебей жүр" тақырыбына эссе жазу. ​

Дүниеге келген әрбір сәби жетім болу үшін не тастанды бала атану үшін өмірге келмейді. Бірақ, тасбауыр “көкет аналар” балаларын аяусыз тастауда. Жалпы Қазақстан Республикасы бойынша 2014 жылғы мәліметтер бойынша жетім балаларға және ата-ананың қарауынсыз қалған баларға арналған үйі жұмыс жасайды. Бірақ, осыған қарамастан, баласынан безген аналар сәбиін жылатып, еліміздің әрбір бұрыш-бұрышына, одан қалса дәретханаға тастап жатқанын естіп, жүрегіміз қақ айырылады… Әрбір сәби ата-анасының жылуын сезінуге құқығы бар емес пе? Адам өмірге келген сәттен бастап, тағдыр тәлкегіне түсіп, санқилы қиыншылықтан өтеді. Не дегенімен ата-анадан айырылу- дертсіз ауру секілді. Осы ауруға дұшар болған бейкүнә сәбилеріміздің саны артуда. Ауруын жазу үшін нешетүрлі сәби көре алмайтын отбасылар баларды асырап алып, барынша мейірімін көрсетуде.

ответ

Туған жерің топырағың бұйырмады, — деген өлең жолдарын оқи отырып, жетімдіктің қасіреті мен қайғысын сезінесің. Өзінің кім екенін, әке-шешесінің әсіресе, жеті атасын білмей өмір сүру қандай қиын? Қазақ ертеден «Жетім көрсең жебей жүр» деген ұлағатты терең бойына сіңірген өскен халық. Алайда соңғы уақытта іштен шыққан баласын далаға тастап, ана атанып жүргендер қаншама?

Туған жерің топырағың бұйырмады, — деген өлең жолдарын оқи отырып, жетімдіктің қасіреті мен қайғысын сезінесің. Өзінің кім екенін, әке-шешесінің әсіресе, жеті атасын білмей өмір сүру қандай қиын? Қазақ ертеден «Жетім көрсең жебей жүр» деген ұлағатты терең бойына сіңірген өскен халық. Алайда соңғы уақытта іштен шыққан баласын далаға тастап, ана атанып жүргендер қаншама?Дана халқымыз сан ғасырдан бері «Адамның бақыты — балада» деп, баласының ер жетіп азамат болуына бар өмірін арнап, жиған — тергенін балаларының жолына, қолына берген. Кез-келген адам баға жетпес бақытты ұрпағының жалғасып, өсіп-өнуін тілейтіні белгілі. Ал, қазірігі таңда кейбір жандар өз бақытын байлықтан, мансап пен қызметтен іздейтін сияқты.

Туған жерің топырағың бұйырмады, — деген өлең жолдарын оқи отырып, жетімдіктің қасіреті мен қайғысын сезінесің. Өзінің кім екенін, әке-шешесінің әсіресе, жеті атасын білмей өмір сүру қандай қиын? Қазақ ертеден «Жетім көрсең жебей жүр» деген ұлағатты терең бойына сіңірген өскен халық. Алайда соңғы уақытта іштен шыққан баласын далаға тастап, ана атанып жүргендер қаншама?Дана халқымыз сан ғасырдан бері «Адамның бақыты — балада» деп, баласының ер жетіп азамат болуына бар өмірін арнап, жиған — тергенін балаларының жолына, қолына берген. Кез-келген адам баға жетпес бақытты ұрпағының жалғасып, өсіп-өнуін тілейтіні белгілі. Ал, қазірігі таңда кейбір жандар өз бақытын байлықтан, мансап пен қызметтен іздейтін сияқты.Соның есебінен елімізде жәутеңдеп қара көздердің саны едәуір артып, жетімдер үйі көбеюде. Кейде таң қаласың, кейбір жандар балаға зар болып, күні-түні үмітін үзбей, Алладан жалбарынып тілейді. Енді біреулер Алланың берген сәбиін көрінгеннің қолына тастайды. Тұрмыс жағдайын, тағдыр тауқыметін сылтау етіп, балаларынан бас тартады. Көзі қиып, жүрегі шыдап, шырылдаған сәбиін панасыз қалдырған тасбауыр жандар жер басып қалай жүреді екен? Осындай қатыгездіктің салдарынан бейкүнә нәресте, дүние есігін ашпай жатып, өмір сынымен арпалысып, тағдыр тауқыметін арқалаған бұл балалардың қандай жазығы бар? Балаша қуанып, уайым-қайғысыз күн кешудің орнына, көзін тырналап ашқаннан-ақ асыр салып ойнаудың орнына, терезеге телміріп «менің әке-шешем қайда?» деп уайым жейтіндей кімге не жазып еді сәбилер?! Жанарларын жәутеңдетіп, кім маған жылы сөйлер екен деп әркімге жалпақтатып, тірідей тастап кеткен ата-аналарын іздеумен әуре! Өмірдің осындай аяусыз тұстарын көргенде, пенделерге мейірімділік пен қайырымдылықты бойларына сіңіре гөр деп еріксіз дұға етесің.

Туған жерің топырағың бұйырмады, — деген өлең жолдарын оқи отырып, жетімдіктің қасіреті мен қайғысын сезінесің. Өзінің кім екенін, әке-шешесінің әсіресе, жеті атасын білмей өмір сүру қандай қиын? Қазақ ертеден «Жетім көрсең жебей жүр» деген ұлағатты терең бойына сіңірген өскен халық. Алайда соңғы уақытта іштен шыққан баласын далаға тастап, ана атанып жүргендер қаншама?Дана халқымыз сан ғасырдан бері «Адамның бақыты — балада» деп, баласының ер жетіп азамат болуына бар өмірін арнап, жиған — тергенін балаларының жолына, қолына берген. Кез-келген адам баға жетпес бақытты ұрпағының жалғасып, өсіп-өнуін тілейтіні белгілі. Ал, қазірігі таңда кейбір жандар өз бақытын байлықтан, мансап пен қызметтен іздейтін сияқты.Соның есебінен елімізде жәутеңдеп қара көздердің саны едәуір артып, жетімдер үйі көбеюде. Кейде таң қаласың, кейбір жандар балаға зар болып, күні-түні үмітін үзбей, Алладан жалбарынып тілейді. Енді біреулер Алланың берген сәбиін көрінгеннің қолына тастайды. Тұрмыс жағдайын, тағдыр тауқыметін сылтау етіп, балаларынан бас тартады.

лучший ответ

Мой    поселок  – это уникальное сочетание красивейших, природных ландшафтов и большого города в окружении живописных поселков и деревушек. частые  походы по родным просторампозволили мне изучить растительный мир бесконечных, уходящих в горизонт, полей и лугов. цветущие летом, зимой они полны снежного очарования. а весеннее пробуждение так же прекрасно, как пестрые  серпантины осенних листопадов.   в любое время года  мой родной край  дарит истинное наслаждение  для души и восхищает своей плодородностью. налитым зерном колосятся хлеба, волнуясь золотыми переливами под знойным небом. значит, круглый год мы будем со свежим, душистым хлебом в наших домах. раскидистая бахча гордо выпячивает рыжие бока сахарных дынь и полосатые кафтаны спелых арбузов, между которыми кабачки и патиссоны.   заливные, цветущие луга уходят в даль гладким, изумрудным покровом сочной травы, с яркими вкраплениями брызг удивительных,  полевых цветов, ароматный шлейф которых плывет над живописной долиной. стада белобоких коровушек мирно пасутся под жужжащую симфонию, беспрерывно порхающих в воздухе, насекомых.   по краю луга шеренгой стоит березовая лесопосадка, белея изящными, стройными стволами из-под свисающих прядей гибких ветвей. за ней виднеется россыпь озерков, маленькими, круглыми блюдцами разбросанных в низине равнины. строгие стебли камышей окружают каждое из них махрово-шоколадными ресницами, делая равнину похожей на клумбу с «анютиными глазками».   ближе к деревне начинаются огороды, обрамленные живыми изгородями, на которых сушатся глиняные горшки и самотканые, пестрые коврики. живописные, огородные чучела в дырявых, соломенных шляпах, с растопыренными объятиями деревянных рук, вопреки своему предназначению, не пугают, а, наоборот, вызывают у птиц любопытство, а у прохожих улыбку.   я возвращаюсь в  родной город, переполненный положительными эмоциями и впечатлениями от приятного и познавательного похода. завтра в школе я напишу  сочинение на свободную тему, в котором постараюсь раскрыть не только красоту местных пейзажей, но и зажечь в сердцах одноклассников чувство гордости за свой  родной край  и  любимую родину.