Символом власти абсолютизма стали дворцы и столицы, распределите правителей и их творения (Париж, Закрытый город, Петродворец, Императорский дворец, Бейджин, Версаль, Эдо, Версаль

Диктатура Цезаря и его реформы

Фактическая власть Цезаря основывалась на его армии, на десятках тысяч его ветеранов, получивших земельные наделы в провинциях и в Италии[332], на поддержке всадничества, на симпатиях городского плебса. Всякая организованная оппозиция была сломлена, что тоже являлось од­ной из предпосылок диктатуры. Что же касается юридического обоснова­ния власти Цезаря, то здесь он шел по стопам Суллы как с точки зрения «правовых» основ диктатуры (идея верховенства народа), так и в смысле конкретного ее оформления.

В первый раз Цезарь был провозглашен диктатором еще в ноябре 49 г. Но тогда эта диктатура носила временный, т. е. старый республиканский характер. Она была нужна Цезарю для проведения консульских выборов на 48 г., так как оба консула 49 г. отсутствовали. Второй раз он получил диктатуру на неопределенное время в конце 48 г. после битвы при Фарсале. Конкретная обстановка этого акта нам неизвестна. Своим начальни­ком конницы (magister equitum) Цезарь назначил Марка Антония, кото­рый замещал его в Италии. С этого момента его диктатура фактически стала непрерывной. Тогда же, в 48 г., Цезарю была дана пожизненная три­бунская власть (tribumcia potestas), что делало его особу неприкосновен­ной и давало ему всю полноту гражданской власти. Но при этом обычные народные трибуны продолжали выбираться в нормальном количестве. Се­нат, кроме этого, предоставил Цезарю право на 5 лет занимать одновре­менно и должность консула. В 46 г., после битвы при Тапсе, диктатура была сделана годовой магистратурой, и Цезарь получил ее вперед на 10 лет, а в 45 г. — пожизненно (dictator perpetuus). К этому нужно прибавить, что Цезарь имел цензорские полномочия и право рекомендовать народу кандидатов на должности.

с

Объяснение:

Дыктатура Цэзара і яго рэформы

Фактычная ўлада Цэзара засноўвалася на яго войску, на дзясятках тысяч яго ветэранаў, якія атрымалі зямельныя надзелы ў правінцыях і ў Італіі[332], на падтрымцы вершніцтва, на сімпатыях гарадскога плебсу. Усякая арганізаваная апазіцыя была зламана, што таксама з'яўлялася адной з перадумоў дыктатуры. Што ж тычыцца юрыдычнага абгрунтавання ўлады Цэзара, то тут ён ішоў па шляху Сулы як з пункту гледжання "прававых" асноў дыктатуры (ідэя вяршэнства народа), так і ў сэнсе канкрэтнага яе афармлення.

Першы раз Цэзар быў абвешчаны дыктатарам яшчэ ў лістападзе 49 г. Але тады гэтая дыктатура насіла часовы, г. зн. стары рэспубліканскі характар. Яна была патрэбна Цэзару для правядзення консульскіх выбараў на 48 г., бо абодва консулы 49 г. адсутнічалі. Другі раз ён атрымаў дыктатуру на нявызначаны час у канцы 48 г. пасля бітвы пры Фарсале. Канкрэтная абстаноўка гэтага акта нам невядомая. Сваім начальнікам конніцы (magister equitum) Цэзар прызначыў Марка Антонія, які замяшчаў яго ў Італіі. З гэтага моманту ягоная дыктатура фактычна стала бесперапыннай. Тады ж, у 48 г., Цэзару была дадзена пажыццёвая трыбунская ўлада (tribumcia potestas), што рабіла яго асобу недатыкальнай і давала яму ўсю паўнату грамадзянскай улады. Але пры гэтым звычайныя народныя трыбуны працягвалі выбірацца ў нармальнай колькасці. Сенат, акрамя гэтага, даў Цэзару права на 5 гадоў займаць адначасова і пасаду консула. У 46 г., пасля бітвы пры Тапс, дыктатура была зроблена гадавой магістратурай, і Цэзар атрымаў яе наперад на 10 гадоў, а ў 45 г. - пажыццёва (dictator perpetuus). Да гэтага трэба дадаць, што Цэзар меў цэнзарскія паўнамоцтвы і права рэкамендаваць народу кандыдатаў на пасады.