Мобелезация қалай түсінеміз?​

Қарулы Күштерді және елдің экономикасы мен мемлекеттік институттарын соғыс мұқтаждықтарын қамтамасыз ету үшін қайта құру жөніндегі іс-шаралар. Көлеміне қарай жаппай мобилизация, ішінара мобилизация болып екіге бөлінеді және кезеңіне қарай ұрыс жағдайындағы, соғыс алды жағдайындағы және бейбіт уақыттағы мобилизация болып үш түрге жіктеледі. Жаппай мобилизация елдің қару ұстауға қабілетті адамдарын Қарулы Күштер қатарына шақыру және экономиканы толығымен соғыс жағдайына бейімдеу үшін жүзеге асырылады (қараңыз Екінші дүниежүзілік соғыс). Сондай-ақ басқа мемлекет тарапынан ел тәуелсіздігіне қатер төніп‚ тікелей соғыс қаупі күшейген соғыс алдындағы жағдайда да жүргізіледі. Ішінара мобилизация аталған жағдайларда Қарулы Күштердің кейбір түрлері мен әскери өндірістің жекелеген салаларын шұғыл күшейту мақсатында іске қосылады‚ сонымен қатар бейбіт уақытта әскер қатарын толықтыру мен азаматтардың жалпыға бірдей әскери міндеттілік борышын атқаруы үшін шақырылады. Соғыс қаупі сейілген немесе соғыс аяқталған және азаматтардың әскери борышын өтеу мерзімі біткен кезде демобилизация процесі басталады. Жанталаса қарулану мен милитаристік саясат ұстанған елдер мобилизацияны өзге елдерге әскери қысым, қоқан-лоққы көрсету үшін пайдаланады.[1][2][3

Объяснение:

көмектессем оқасы жоқ

З самого початку своїм головним зовнішньополітичним завданням Павло I вважав боротьбу з Францією, в якій відбулася революція. Об'єднавшись, Туреччина, Великобританія, Сицилія і Австрія організували антифранцузьку коаліцію. Поставлений на чолі союзних військ, а.в. Суворов звільнив Північну Італію і здійснив знаменитий перехід через Альпи. Але незабаром, незадоволений діями союзників, Павло розірвав союзні відносини з Австрією і переключився на іншого противника – Англію. Павла, як і багатьох, дратувало, що основна частина світової торгівлі зосереджена в руках британців. Складалася нова коаліція об'єднаних флотів Росії, Франції, Швеції та Данії. Після захоплення британським флотом острова Мальта у Павла не залишилося сумнівів, і він порвав всі відносини з Англією. Мальта була важлива для нього як перспективна база російського флоту в Середземномор'ї, до того ж Павло I за сумісництвом був великим магістром Мальтійського ордена. У цей час готувалися передумови до зближення з Наполеоном. Обидва імператора почали готувати спільний похід до Індії, що була англійською колонією. Були навіть відправлені підрозділи війська Донського в Бухару і Хіву, щоб надалі рушити до Індії. В цілому зовнішню політику Павла I і сучасники, і наступні аналітики оцінюють негативно. Кінець правління Павла I з часом всі дії Павла I знаходили все більше незадоволених. У ніч з 11 на 12 березня 1801 змовники увірвалися в покої імператора і зажадали його зречення. Павло відмовився, в бійці, що зав'язалася, він був убитий. Новим російським імператором був проголошений його син, Олександр I Павлович. Із загибеллю Павла I закінчилася епоха палацових переворотів в Росії.