Узел в аксонометри

сделать

Рамантызм — з’ява неаднародная. Па-першае, ён прайшоў вялікі шлях развіцця, па-другое, у розных краінах развіваўся па-рознаму. У славянскіх краінах, у адрозненне ад заходнееўрапейскіх, рамантызм набыў выразную міфалагічна-фальклорную афарбоўку. Менавіта рамантыкі першыя пачалі збіраць і публікаваць багацці фальклору, а галоўнае, глыбока адчулі яго, зрабілі асновай сваёй творчасці (браты Грым, В. Скот, А. Міцкевіч, Я. Чачот, Я. Баршчэўскі, Т. Шаўчэнка, ранні А. Пушкін і інш.). У эпоху рамантызму фальклор заняў такое важнае месца ў развіцці літаратуры і мастацтва, якое не займаў больш ніколі (акрамя эпохі Беларускага нацыянальнага адраджэння ў пачатку ХХ ст.). Прычым у многіх усходнееўрапейскіх краінах фальклорны рамантызм

з’явіўся асновай нацыянальна-культурных рухаў: у Венгрыі, Румыніі, Украіне, Польшчы. У Беларусі з’явілася так званая «беларуская школа польскага рамантызму», заснавальнікамі якой былі Адам Міцкевіч, Ян Чачот, Ян Баршчэўскі.

Некаторыя геніі ў пачатку сваёй творчасці былі яркімі рамантыкамі, але ў далейшым перайшлі на пазіцыі рэалізму — Анарэ дэ Бальзак, Аляксандр Пушкін, Міхаіл Лермантаў, Мікалай Гогаль.

Рамантызм — велізарны свет, які поўнасцю яшчэ не ацэнены, сапраўдны пераварот у культуры. Імпульс мастацкіх ідэй рамантызму не перапыняецца на працягу ХІХ і ХХ стагоддзяў. Хоць сёння рысы рамантычнага стылю здаюцца нам устарэлымі, нават смешнымі, але мы працягваем думаць і спрачацца пра праблемы, пастаўленыя рамантыкамі.