Алаш партиясының халық қолдауына калай ие болды?​

Объяснение:

Алаш» партиясы (1917—1920) — Тұңғыш жалпықазақ съезін шақыру туралы шешім 1917 жылғы сәуір айында өткен Торғай облыстық қазақ съезінде қабылданып, съезд оны даярлауды Ә.Бөкейханов пен А.Байтұрсынов бастаған бір топ қазақ зиялыларынан құрылған айрықша бюроға тапсырды. XX ғасырдың бас кезіндегі ұлт-азаттық қозғалыс тарихының өзекті мәселелерінің бірі – Алаш партиясының құрылуы, оның тарихи негіздері, саяси әлеуметтік сипаты және тарихта алатын орны. Қазақ зиялылары саяси партия құру әрекетін бірінші орыс революциясы жылдарында-ақ қолға алған болатын. Төрағасы — Әлихан Бөкейханов. XX ғасырдың басындағы елдегі аласапыран қиын кезеңде халықтың қамын ойлаған саяси күш – Алаш қозғалысы болатын. Осы қозғалыстың басында – саяси мәдениеті әлемдік деңгейге көтерілген, оқыған, сауатты, кәсіби даярлығы заманына сай адамгершілік-имандылық қасиеттері ата-бабамыздың сан ғасырлық қастерлі құндылықтарымен сусындаған Ә.Бөкейханов, А.Байтұрсынов, М.Дулатов, М.Тынышбаев, Ж.Ақбаев, Б.Қаратаев сияқты дүлдүлдер тұрса, солардың ізін басқан болашақтың нарқасқа ұлдары – Ж.Досмұхамедов, М.Жұмабаев, С.Сейфуллин, М.Шоқай, Т.Рысқұлов, С.Сәдуақасов, Ж.Аймауытов, М.Әуезов тағы басқалар одан әрі дамытты.

Бірінші жалпықазақ съезіне қатысқан М.Шоқаев өзінің естеліктерінде бұл жиынға өзбек және татар елдері өкілдерінің де қатынасып, өздерінің ыстық ықыласын білдіргендігін айтып: «Сөйтіп құрылтай ұлы түркі халықтарының бас қосқан үшеуінің мызғымас бірлігін көрсететін сахнаға айналды» - дейді. Бірінші жалпықазақ съезін ұйымдастыру бюросы «Қазақ» газетінің 24-маусым күнгі санында съездің тәртібіне қойылатын мәселелерге байланысты ел талқысына өз тұжырымдарын ұсынды. Тезистер түрінде баяндалған бұл мәселелердің бәрі дерлік кейін бірінші жалпықазақ съезінің күн тәртібіне енді.[1]

Большинство горожан были выходцами из деревни. свободных крестьян тогда почти не было. значит, город укрывал беглых крепостных. год и один день должен был провести в городе каждый из них, чтобы получить свободу. но, и став горожанином, бывший крепостной должен был добывать себе средства к существованию тяжелым трудом, за который платили гроши.  каждый горожанин был членом объединения (гильдии или цеха) . гильдий в городе было три, а цехов - гораздо больше, может быть, столько же, сколько и профессий. город сохранил память о некоторых из них, так как люди одной профессии сделались . вот улица кинга - здесь жили сапожники. на монетной (мюнди) - осели монетчики, на куллассепа (золотых дел мастеров) колдовали ювелиры. булочники, кузнецы, рыбаки - каждый жил на своей родной улице сайа-кяйк, сепа, каламая.  на улицах не было освещения; в любой момент на голову прохожего из окна могли выплеснуть . мостовые были без тротуаров, пешеходы, заслышав цокот копыт и грохот колес, жались к стенам. на ночь улицы перегораживались цепями, чтобы злоумышленники не могли ускользнуть от дозора. на башнях перекликалась стража. о благоустройстве родного города жители начали задумываться доволь- но рано: по крайней мере с 1360 года владелец дома должен был подметать перед своим жилищем. за чистотой улиц и рынков следили уличные подметальщики.  город жил торговлей солью. лодочники перевозили ее с кораблей к причалу, грузчики перегружали ее, весовщики взвешивали и определяли качество, купцы и лавочники продавали оптом и в розницу, возчики везли ее дальше - в провинцию и в соседние земли. позднее город перешел на торговлю хлопком-сырцом.  едва занимался рассвет, как по самым оживленным ныне улицам - суур- и вяйке-карья - устремлялся на пастбища скот. названия улиц (большая и малая стадная) живут по сей день, хотя скот горожане уже давно не держат.  за временем следили по часам (с 1433 г. ) на стене церкви пюхавайму. часы были обращены, как и сейчас, к улице пикк- главной тогда улице города. бой часового колокола будил горожан и звал их на работу.  они встречались на ратушной площади, на городском рынке. одни продавали изделия своего труда, другие покупали их, третьи обслуживали первых и вторых. здесь издавна торговали, работали, покупали, пили-ели (корчма - с 1334 года) , лечились в аптеке или у бродячего зубодера или цирюльника. здесь держали в заключении (в тюрьме за ратушей) , наказывали (у позорного столба в центре площади, а женщин - у одной из колонн аркады; ошейник можно видеть и сейчас) . даже церковь находилась в стороне, так как здесь царила другая сила - магистрат. он заседал в дни войны и мира, отмечал праздники, судил горожан, регулировал военные, торговые, гражданские и даже церковные вопросы.  долетал на площадь и крик боцмана с заморского корабля из близкой тогда отсюда гавани, и другие портовые шумы. разноязычная речь, разноцветные флаги, большие и малые суда - вот они в двух шагах от площади.