Жоңғар шапқыншылығынын салдары​

, ұрысқа әзірлене бастады. Бұл кезде жоңғарлар қазақ жерін тұтастай иелену ниетінде еді. Қазақтардың әрекетін сезген олар да Шу мен Балқаштың оңтүстігінде үлкен шеп құрды. Үш жүз жасақтары шешуші шайқас алдында Хантауында, Сұңқар тауында (кейін бұл жер Әбілқайыр тауы аталды) жиналды. Шайқас солтүстігі Балқаш, оңтүстігі Отар даласы, батысы Шу, шығысы Күртіге дейінгі аралықтағы жерлерде өткендігін осы өңірлерде жиі кездесетін қазақ, қалмақ қорымдары дәлелдейді. Аңырақай аталатын да осы өңір. Бұл шайқаста (40—45 күн) қазақтар ірі жеңіске жеткен. Үш жүз жасақтарының қимылын үйлестіру міндетін бас қолбасшы Әбілқайыр хан жүзеге асырды. Көптеген қазақ батырлары соғыс өнерін жетік білетіндігін көрсетті. Ұлы жүз қолын Жолбарыс хан мен Төле би, Орта жүз қолын қанжығалы Бөгенбай, шақшақ Жәнібек, қаракерей Қабанбай, Кіші жүзді тама Есет, шекті Тайлақ т.б. батырлар басқарып, үлкен ерлік көрсетті. Қазақ садақшыларының жеке жасағын ошақты Саурық батыр басқарды. Шайқасқа болашақ қолбасшы шапырашты Наурызбай да ө ээ көптеген батырлар жекпе-жекке шықты. Бұл соғыста көптеген атақты батырлар қаза тапты. Соққыдан есін жия алмай қалған қалмақтар сусыз сортаң жерде шөлге ұшырап, одан әрі соғыса алмай Аягөз, Шарға қарай жөңкіле қашты. Қазақтар бұл соғысты әрі қарай дамыта алмады. Оған шайқастың соңында Болат хан жараланып, қайтыс болғаннан кейін басталған тақ үшін талас кедергі келтірді. Көпшілік Болат ханның баласы жас Әбілмәмбетті қолдады. Бұған наразы болған Әбілқайыр майдан даласын тастап, Кіші жүздің қолын Ырғыз арқылы батысқа алып кетті. Орта жүз қолы Сәмеке хан соңынан солтүстікке бет алды. Бірақ Аңырақай шайқасындағы жеңіс қазақ халқының рухын көтеріп, болашаққа деген сенімін бекітті. Халқымыз үшін Аңырақай шайқасының маңызы орыстардың Бородино даласындағы, Еуропаның біріккен қолының Ватерлоо, КСРО халықтарының Ұлы Отан соғысындағы Сталинград түбіндегі жеңістерімен бірдей.

Объяснение:

двумя виднейшими лицами церкви рубежа xv-xvi веков были нил сорский и иосиф волоцкий – главы двух несходных духовных течений.

борьба с ересью жидовствующих заставила обратить внимание и на церковные неустройства. еретики постоянно корили православных, что у них священники ставятся на мзде. на соборе 1504 г. было поставлено отменить пошлины при постановлении на священнослужительские места, чтобы не вводить людей в соблазн. с этих пор строго стали смотреть, чтобы это постановление не нарушалось. даже сам геннадий должен был отказаться от своего сана и поселиться в монастыре, когда его враги, которых у него было много, стали жаловаться, будто он по-прежнему брал «мзду» со священников.

поднят был на соборе и другой весьма важный вопрос – вопрос о том, следует ли монастырям владеть селами. именно он и разделил нила сорского и иосифа волоцкого. монастыри, эти «тихие пристанища», куда удалялись люди, чтобы вдали от мирских забот проводить жизнь в покаянии, слезах и молитве, казались благочестивым и набожным людям лучшим местом для спасения души, а монашеское житие образцом праведной жизни. оно представлялось им «лучше царской державы»; о нем говорили: «свет инокам ангелы, свет же мирянам иноки». и в самом деле, подвижники, подобные святому феодосию печерскому и святому сергию радонежскому, были таким светом для мирян: они своею жизнью напоминали, что, кроме мирских забот, есть заботы высшие, духовные, воочию показывали примеры христианского милосердия и кротости. толпы богомольцев наполняли монастыри, прославленные подвигами святых угодников, несли сюда свои пожертвования. во времена нила сорского и иосифа волоцкого князья, бояре и богатые люди жертвовали часто земли, деревни, села и разные угодья: кто делал вклад, чтобы молились о здравии и долголетии его, вкладчика, и его родичей; кто жертвовал «на вечный помин души». особенно много делалось вкладов и завещаний в пользу монастырей во второй половине xv столетия, когда ожидалась скорая кончина мира.

чем больше богатели монастыри, тем сильнее монахи втягивались в мирские дела: приходилось имениями, собирать доходы, а иногда даже и тяжбы вести. кстати ли было всем этим заниматься инокам, посвятившим свою жизнь богу, отрекшимся от грешного мира и корыстей его? не повреждалось ли этим монашество в самом корне своем? этими вопросами еретики кололи глаза православным. этими вопросами смущались и сами благочестивые люди. на соборе 1504 года восстал против права монастырей владеть селами нил сорский, из рода бояр майковых (родился в 1433, умер в 1508