Оқылым мәтініндегі буын үндестігі заңдылықтарын көрсетіп, дәптерге жазыңдар.​

Менің қазақстаным! бұл сөзді жайбарақат айта салу қиын. тіпті, мүмкін емес десе де болады. оны айтқанда бойыңды ерекше сезім билеп, санаңда әлдебір жарқын сәуле жалт еткендей әсерге бөленесің.  оны естігенде ел мен жерге деген махаббат, туған халқың мен туған топырағыңның алдындағы перзенттік парыз жайлы ойлар жадыңда оралады. одан өміршеңдік пен өрлікке, оптимистік пен жасампаздыққа бастайтын айбынды азаматтық рух сезіледі.  менің қазақстаным! бұл – жігеріңді жанып, жүрегіңді баурайтын аса әсерлі сөздер. оны ауызға алғанда кіндік қаның тамған киелі жермен, оның өткенімен, бүгінімен және ертеңімен тәңірлік байланыстылығын, табиғи біртұтастығын еске түседі.  оны айтқанда арқаңды алатауға тіреп тұрғандай тәкаппар да сенімді, алдыңда сарарқаның сар жазирасындай шетсіз де шексіз ұлы жол жатқандай еркін, ару ақжайықтың әбілхаят сумымен тазарғандай тұнық та сергек сезінесің. оны тыңдағанда құлағыңа киелі көк бөрінің тау мен тасты күңіренткен салқар сарынын, сағым қуып, самал желмен жарысқан сәйгүлік тұлпарлардың тұяғының дүбірін, қыран қанатының ғаламат суылын естігендей боласың. қарлы шыңнан қияға көз салған қанатты барыстың тоятын таппай тоқтамас тегеурінді қимылы көз алдыңа келеді. менің қазақстаным! бұл – қазақ деген көнбіс те қайсар халықтың жүрек сөзі. барша әлемге ашық, бар дүниесін тек қызығына шашу үшін жинайтын, қонағын құдайындай сыйлайтын, «көрші хақы – тәңірі хақы» деп есептейтін, аузын ашса – жүрегі көрінетін аңқылдаған ақ адал ұлттың жан тебіренісі. «малым – жанымның садағасы, жаным – арымның садағасы» деген ізгі де асқақ афоризімді өмірлік кредосына айналдырған, «еңкейгенге еңкей – ол атаңның құлы емес, шалқайғанға шалқай – ол құдайдың ұлы емес» дейтін