Выполинть анализ стихотворения

Возвращались солдаты с войны.
По железным дорогам страны
День и ночь поезда их везли.
Гимнастерки их были в пыли
И от пота еще солоны
В эти дни бесконечной весны.

Возвращались солдаты с войны.
И по Москве, точно сны,-
Были жарки они и хмельны,
Были парки цветами полны.
В Зоопарке трубили слоны, —
Возвращались солдаты с войны!

Возвращались домой старики
И совсем молодые отцы—
Москвичи, ленинградцы, донцы...
Возвращались сибиряки!

Возвращались сибиряки —
И охотники, и рыбаки,
И водители сложных машин,
И властители мирных долин, —
Возвращался народ-исполин...

Драма "раскіданае гняздо" напісана ў 1913 годзе. у яе аснову пакладзены факты з жыцця сям'і дзеда ануфрыя, у якога князь радзівіл адабраў зямлю і хату. асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, янка купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. падзеі ў драме адбываюцца ў пярэдадзень першай рускай рэвалюцыі 1905 года і сканцэнтраваны вакол сымона. гэта асноўны вобраз твора, які паказаны ў развіцці. дух бунтарства і непакорнасць уласцівы сымону ад нараджэння. у яго характары шмат рашучасці, імпульсіўнасці. ён часта хапаецца за сякеру, каб бараніць свой гонар, адстойвае сваё дабро. сымону не хапае адметнасці, непаўторнасці, умення жыць сваім розумам. спачатку ён, як і бадька, трымаецца разбуранага гнязда, імкнецца давесці судовую справу да канца, даказаць праўду, але, не знайшоўшы яе, па закліку незнаёмага пакідае сям'ю, малых братоў, маці і рушыць на вялікі сход, яшчэ дакладна не ўсвядоміўшы, што з сябе гэты сход уяўляе.  лявон зяблік амаль 5 гадоў судзіцца з панічом за кавалак зямлі і хату. «чалавек з зямлёй зрастаецца, як гэта дрэва: ссячы дрэўца — засохне, адбяры ў чалавека зямлю — згіне», — такі асноўны жыццёвы прынцып героя п'есы. без зямлі ён не ўяўляе свайго існавання і калі судовую справу выйграе паніч, лявон, даведзены да адчаю, канчае жыццё самагубствам. жонка лявона марыля — гэта вынослівая, самаахвярная сялянка-пакутніца. пасля смерці мужа яна ў роспачы, не ведае, дзе шукаць паратунку, як накарміць і абагрэць дзяцей. спрабуе ўгаварыць сымона пайсці на службу да паніча. «падумай, адпусціся, выкінь гордасць з сэрца і паслухай маткі пакарыся ты ім, — яшчэ не позна! », — просіць яна сына. але сымон адмаўляецца ад прапановы. надзеі ж на дачку зосю, якая хоча сваім каханнем да паніча родным, марыля не бачыць. тлумачачы сваё трагічнае становішча воляю бога, маці шые жабрацкія торбы. лёс зосі драматычны. натура ўражлівая, сентыментальная, яна знаходзіцца ў палоне дзівосных сноў і мар. яе вабяць кветкі, луг, поле - усё прыгожае, паэтычнае. але светлыя памкненні зосі ўступаюць у разлад з суровай рэчаіснасцю. яна і паніча пакахала, таму што ён прыгожы. зося - чалавек добрай душы, а такія людзі звычайна кахаюць вельмі моцна. даверлівая, чулая, яна не можа вынесці здрады паніча і спрабуе павесіцца паблізу палаца, каб такім чынам выказаць пратэст панічовай здрады. але дваровыя людзі яе ратуюць. і тады зацямненне находзіць на яе светлы, дапытлівы розум. як бы прасвятлеўшы, глядзіць зоська на . прасвятленне гэта сімвалічнае. яна разам з сымонам ідзе на вялікі сход. сваю дарогу зоська выснавала ў сваіх мроях-снах, праз паўмістычныя азарэнні поруч з думкамі пра бога, разам з ідэаламі дабра, міласэрнасці, шкадавання, любові. данілка - падлетак, не па гадах разумны, разважлівы. яго, як і зоську, вабіць прыгожае, на працягу ўсёй п'есы ён майструе скрыпку. і калі бацька разбівае скрыпку, сымон пагражае зрабіць новую. ясна адно: без скрыпкі для данілкі свет "не гучыць" - без музыкі няма гармоніі ў тым малым свеце, што яго акружае, як і ва ўсіысусвеце. пілях, абраны данілкам, - гэта шлях музыкі, творцы. данілка - увасабленне таленавітасці ўсяго беларускага народа. ён, падлетак, пайшоў не за сымонам і зоськай, але за маткаю і старцам. у гэтым выбары ёсць свая рацыя: данілку патрэбна не канчатковая мэта шляху, а сама дарога, магчымасць убачыць свет і, вядома, удосталь найграцца на новай скрыпачцы. вынік гэтага шляху невядомы, але абсалютна ясна адно: марным, бязмэтным гэты шлях не будзе.значнае месца ў п'есе займае вобраз старца. гэта чалавек з нізоў народа, прадстаўнік збяднелай масы, бо сам выйшаў з такога раскіданага гнязда, як і зяблікі. ён — чалавек адзінокі. шчыра спачувае гаротным і абяздоленым. старац ухваляе той шлях, на які становіцца сымон, і асуджае тых, хто скараецца, мірыцца з несправядлівасцю. назва твора мае абагульненае значэнне. гэта і раскіданая хата, і раскіданая па свеце сям'я зяблікаў. «раскіданае гняздо» сімвалізуе старую, разбураную беларусь. шляхі зяблікаў разбегліся, але тупіковых пуцявін тут няма. усе іпляхі могуць прывесці да адной мэты - да пошуку і аднаўлення "раскіданага гнязда" - бацькаўшчыны, да набыцця людзьмі страчанай чалавечай годнасці. разбурылі не толькі хату зяблікаў, "раскіданым гняздом" была ўся тагачасная беларусь. адсюль і сэнс назвы твора.  калі ў вобразе лявона зябліка я. купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным . такім чынам, на прыкладзе сымона я. купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.