Какая тема является основной почти во все комедиях Шекспира

Сачыненне апейка як нацыянальны характар літаратура вучыць нас бычыць чалавека. у кнігах ён прадстае прад намі такі, які ён ёсць на самай справе. пісьменнікі пішуць людзям і пра людзей, іх персанажы, вядома ж, розныя, і калі чытаеш аб іх прыгодах, незразумела, чаму заўсёды адчуваеш у сабе частачку іх настрою, іх станаўленне да навакольных, дзеліш з імі іх мары і лёс – ты нібы жывеш разам з імі і робішся больш чулым да усяго жывога, у першую чаргу - да свйго сэрца. мы вучымся ў гэтых творцаў, знаёмячыся з іх унутраным светам, разам знаходзячы адказы на штодзённыя пытані. ці ёсць у жыцці сэнс, што такое чалавек і да чаго прагне чалавечая душа – усё гэта яскрава, без замінак разбірае у сваёй трылогіі іван мележ, звязваючы ў адзінае цэлае вяселле і працу, любоў і нянавісць, смерць і жыццё, адказваючы на пытанні, здаецца, такім звычайным паляшукскім , незвычайна блізкім і родным кожнаму з нас. дзеянні у рамане “людзі на ” разгортваюцца у той глухой, адасобленай частцы беларусі, дзе спакон вякоў жывуць “цёмныя” сяляне-палешукі. палескі край – чаго толькі не знойдзеш тут! ёсць на палессі усё, пачынаючы ад шматлілікіх з абымшэлымі зялёнымі купінамі аж да палёў, што варта апрацоўваць умелымі рукамі, і заканчваючы тымі самымі руплівымі пальцамі у мазалях, якімі сялянкі-ткачыхі ўвечары запальвалі лучыну і ў прыцемках пралі. кожны з мележаўскіх герояў нясе свае асаблівасці беларускага этнасу, але большасць з іх аб’ядноўвае шчырая любоў да працы, да зямлі, да бога, да людзей. так, яскравым беларускага нацыянальнага характару у рамане з’яўляецца прадстаўнік улады, старшыня валвыканкома апейка. чалавек гэты “…быў амаль таго ж росту, што і харчаў, быў таксама ў вайсковай форме… але і ў сваёй форме ён выглядаў вельмі сціплым, добрым”. ўжо толькі па яго знешнім выглядзе можна меркаваць аб тым, што за чалавек апейка. ён ціхі, непрыкметны чалавек, але ж менавіта яго думкі ў значнай ступені сугучны аўтаравым. абвостранае пачуццё гонару за нацыянальную прыналежнаць уласціва апейку – одданаму сыну палесся. гэты чалавек клапоціцца аб чалавечай годнасці, узроўню жыцця палешукоў і не можа застацца збоку, калі адзін з яго братоў без віны трапляе ў бязвыхадную сітуацыю. апейка, як аўтар, - былы настаўнік, з-за чаго часам адчувае, што не мае такога аўтарытэту ў грамадстве, як, здаецца, начальнік міліцыі, у яго як бы няма чым ганарыцца, але на яго разлічваюць многія людзі, у прыватнасці малады васіль дзятлік, якому амаль сапсавалі жыццё краты ці яго сябар косцік. у размове з васілём апейка як бы павучае і нас разам з арыштантам-каранёўцам, гаворыць аб тым, што належала б зрабіць у яго сітуацыі, але ж не без спагады: -я , ты – не бандыт, - прамовіў раптам апейка. і нават тое, што, злуючыся, ён гаварыў роўна, ціха, сведчыць аб мяккасці тэмпераменту, што ўласціва толькі сапраўднаму беларусу. разам з тым апейка ўяўляе сабой не толькі прыклад незвычайнай цярплівасці і неадступнасці, але і рашучасці, самаахвярнасці, разважлівасці і ўменні трымаць сябе ў рамках: пры ўсёй сваёй настойлівасці, гэты чалавек не губляе вытрымкі, надзеі і ўпэўненасці ў сваім. такім чынам, апейка заўсёды выходзіць пераможцам. пасля знаёмства з творам “людзі на ”, прыходзіць разуманне, што героі і. мележа не могуць не палюбіцца: дзе-нідзе, а ўгадваецца свой уласны партрэт з усімі вартасцямі і недахопамі, прычым кожны з іх, сялян-палешукоў, тоіць у сабе частку таго спрадвечнага беларускага багацця, якое з пакалення у пакаленне передаецца не з вуснаў у вусны - па крыві.