Какую роль в портретных описаниях отца играют детали: мимика, жест? Выпишите детали-жесты. Из рассказа В. В. Набокова "Рождество" ​

на бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,

на шчасце і ўдачу пасеяла маці зярняты.

калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,

сын прыйдзе з паходу,

са славаю прыйдзе з паходу.

дарэмна ўздыхала,

чакала

і шчасця, і долі, -

упалі зярняты

на камень шчарбаты

у полі.

дарэмна здалёку

паўнюткія вёдры цягала,

той камень у спёку

вадой і слязьмі палівала.

да кроплі іх выпіў задымлены

камень пякельны:

два леты кіпелі на ім яны,

як на патэльні.

ля каменя ўпала

цярплівая маці ў знямозе,

у роспачы скардзіцца стала

знаёмай дарозе:

«пачуй мае словы,

улашчы свой камень суровы,

за гэта вярбою

гатова я стаць над табою.

твайго пешахода

я ў засень ад спёкі б хавала,

у час непагоды

ад бур і дажджоў засланяла;

старымі рукамі

твой дол падмятала б штодня я.

улашчы свой камень,

дарога мая палявая».

сказала дарога ёй:

«скардзішся, маці,

дарма ты,

не ўзыдуць зярняты,

бо ўпалі на камень шчарбаты.

не першая ты

каля камня заходзішся з жалю,

не раз на ім сеялі, але ні разу не жалі.

на нашыя нівы

яго закацілі чужынцы;

чужы і маўклівы,

даўно ён ляжыць пры гасцінцы.

з-за буга яго

закацілі і кінулі ў полі,

каб сына свайго

не даждалася маці ніколі.

не ўзыдуць зярняты

ні ўвосень на ім, ні вясною,

пакуль ён не стане зямлёю,

закляты табою».

з дарогі ўставала

і каменю маці казала:

«вады табе мала

і матчыных слёз табе мала,

цяпер я крывёю

сваёю

цябе праклінаю:

ты станеш зямлёю,

а каменем стану сама я».

і тройчы такою

кляцьбою

той камень пракляла.

стаў камень зямлёю,

сама ж яна каменем стала.

на камні былым пры дарозе

ўзыходзяць зярняты.

вяртаецца сын па дарозе

з паходу дахаты.

1943