ЧТО ТАКОЕ МЕСТОИМЕНИЕ
Сколько разрядов у местоимения,привидите примеры
Каких детских поэтов современности знаете,назовите 3-4 поэтов
Какие произведения они написали
какова гланая тема данного произведения

Объяснение:

По значению местоимения делятся на несколько разрядов.

1. Л и ч н ы е: 1-е лицо – я, мы, 2-е лицо – ты, вы, 3-е лицо – он, она, оно, они.

2. В о з в р а т н о е: себя.  

П р и м е ч а н и е. Возвратное местоимение себя может относиться ко всем трём лицам: Я не щажу себя, ты не щадишь себя, он не щадит себя.  

3. П р и т я ж а т е л ь н ы е: мой, твой, свой, наш, ваш.  

П р и м е ч а н и е. Мой, наш указывают на принадлежность (или отношение) к 1-му лицу, твой, ваш ко 2-му лицу, а свой ко всем трём лицам, как и возвратное себя: Я не щажу своих сил, ты не щадишь своих сил. он не щадит своих сил.

4. У к а з а т е л ь н ы е: этот, тот, такой, столько.

5. О п р е д е л и т е л ь н ы е: каждый, весь, всякий, самый, сам.

6. В о п р о с и т е л ь н ы е: кто? что? какой? который? чей? сколько? (который час? кто пришёл?) .

7. О т н о с и т е л ь н ы е – это те же во но не имеющие во значения, а употребляемые лишь для связи отдельных предложений. Они, кроме того, отличаются от во отсутствием логического ударения: Деревня, в которой мы жили, была расположена на берегу реки. Кто много жил, тот много видел.

8. О т р и ц а т е л ь н ы е: никто, ничто, никакой, ничей. Сюда же относятся и местоимения некого и нечего, которые значат собственно нет кого и нет чего.

9. Н е о п р е д е л ё н н ы е: некто, нечто, некоторый, некий, несколько, кто-то, что-то, чей-то, кто-либо, что-либо, чей-либо, какой-либо, который-либо, кто-нибудь, что-нибудь, чей-нибудь, какой-нибудь, который-нибудь, кое-кто, кое-что, кое-какой.

вобраз лаўрука ў апавядання з.бядулі “на каляды к сыну” упершыню паўстае праз успаміны яго маці. старэнькая бабуля тэкля засталася адна на сталым веку, і адзіная пацеха яе сэрца – успамін пра сына, які з’ехаў у горад. яна сядзіць каля старой сваёй хаткі і думае пра яго, спрытнага і прывабнага хлопца. такім і мы бачым лаўрука – падлеткам, здатным да вучобы. ягоныя здольнасці заўважыў пан і дапамог хлопчыку атрымаць адукацыю, паехаць у горад і зрабіцца там паважаным чалавекам.

не гледзячы на тое, што жыццё ў лаўрука склалася добра, ён у апавяданні – адмоўны персанаж. вобраз ягоны выклікае прыкрасць. толькі маці ягоная ганарыцца ім, бо матуліна сэрца не заўважае нічога, любоў ягоная бязмежная. аднак, праўду пра свайго сына казаў яшчэ бацька, пакойны цыпрук. ён заўважыў, што сын заганарыўся і цураецца сваіх простых, вясковых бацькоў.

з самім лаўруком чытач сустракаецца ўжо напрыканцы апавядання. маці не вытрывала адзіноты ў сваёй хатцы і вырашыла выправіцца на каляды да свайго сына. мы бачым, як ідзе яна праз лес, ночыць у незнаёмай вёсцы, як чакае яна сустрэчы і распавядае ўсім, які добры ў яе сын. яна марыць, як выпрастае ногі, пагрэецца, пабачыць роднага сыночка. але мы ўжо разумеем, што спадзевы старой не спраўдзяцца. аўтар паказвае нам, што маці не ведае нават, дзе жыве яе сынок, ці ёсць у яго дзеці. ні воднага пісьма не напісаў адзіны сын да сваёй маці за доўгія гады.

наступае момант доўгачаканай сустрэчы. і тут мы бачым лаўрука – паніча “у чорным сурдуце”. ён пазнаў яе, але засаромеўся. бразнуў дзвярыма і нават не абняў тэклю. ягонай любові да роднай маткі хапіла толькі, каб перадаць ёй са служкай некалькі трохрублёвых купюраў. сэрца лаўручка ачарсцвела. ён паўстае перад намі выпеставаным улюбёным сыночкам, які адмовіўся ад бацькоў дзеля фанабэрыстасці. засаромеўся свайго паходжання, бо “выбіўся ў людзі”.

з.бядуля ўляе ягонае дзіцячае імя “лаўручок” афіцыйнаму “лаўрэнцій кіпрыянавіч”, як называюць яго ў канторы. такім чынам, падкрэслівае, што вобраз, які пестуе ў сваім сэрцы тэкля, ужо даўным даўно перастаў адпавядаць ганароваму чыноўніку, у якога пераўтварыўся яе сын.