Творческое задание предложений 10

В деревне жил мальчик с бабушкой и дедушкой, жили бедно. Однажды соседские дети пошли в лес по землянику, и мальчик отправился с ними. Но в лесу озорные левонтьевские детишки съели ягоды, передрались, помирились, стали смеяться над пареньком, и тот, мучаясьот чувства жалости к себе (бабушка не продаст ягод, не купит ему пряник - коня с розовой гривой) , от стыда за то, что попался на удочку Саньке, самому вредному и злому из всех соседских ребят, высыпал собранные им ягоды на траву (а уже набрал больше половины туеска) . Конечно, ему досталось только несколько недозрелых ягодок. "Жалко ягод. Грустно. Тоска на сердце -предчувствует оно встречу с бабушкой, отчёт и расчёт". Но озорники подбили мальчика на то, чтобы он половину корзинки закрыл травой, а сверху закрыл теми немногими ягодами, что успеет собрать. А потом "так интересно... ".
Дома отдал посудину бабушке, которая похвалила внука. Утром бабушка отправилась на рынок продавать ягоды, вернувшись, хотела изругать мальчишку, но тот прятался, а потом притворился, что спит и никак не может Дед сочувствовал, но не смел заступиться. Потом всё-таки мальчик устал бояться и мучиться от угрызений совести и заплакал, бабуля нмного его ещё поругала, но уже не с таким жаром и подала пряник-коня. "Сколько лет с тех пор Сколько событий минуло. Нет в живых дедушки, нет и бабушки, да и моя жизнь клонится к зкату, а я всё не могу забыть бабушкиного пряника - того дивного коня с розовой гривой".
Надеюсь

В этот день я был с другом Гришкой. Мы ходили по лесу не зная куда иди дальше.Мы долго бродили по лесу, но так ничего и не нашли. Через несколько минут нас нашла Марина. Она наша лучшая подружка. Марина начала кричать:
-вы что там… побежали сами все увидите.- мы пошли за ней. Когда мы прибежали, то увидели огромный куст с ягодами, а под ним ещё и грибы. Поставив лукошко мы решили немного поиграть около этого куста минут и нас позвали родители. Когда мы уже были дома, то вспомнили про лукошко. Мама с где Ягоды за которыми вы ходили? Я ответил:
- так интересно и весело мы провели весь день что я уж совсем забыл про ягоды…-мама засмеялась и предложила сходить за ними вместе. Мы пошли, забрали лукошко и вернулись домой. Мама сварила такой вкусный компот… этот день был великолепен!

ответ:

назва рамана і яго дзвюх частак не выпадковыя. каласы — людзі, якія, нібы серп, зразае смерць з палет-каў жыцця. серп, хутчэй за ўсё, — уціск царызму, прадбачанне пісьменнікам трагічнага «жніва». «вый-сце крыніц» — гэта вытокі маладога пакалення, звяза-нага крэўнымі сувязямі з бацькоўскай зямлёй, з айчы-най. прадстаўнікі гэтага пакалення — алесь загорскі і кастусь каліноўскі — павінны аб'яднаць, згуртаваць людзей, павесці іх за сабой, каб кроплі народнага гора паступова зліліся і ператварыліся ў магутную раку гневу і помсты. «сякера пры дрэве» — гэта сялянс-кая зброя, якая чакала свайго часу, і «зброя» генерала-вешальніка мураўёва, які жорстка расправіўся з уд-зельнікамі паўстання.

алесь загорскі — галоўны персанаж рамана. яго можна ўспрымаць як гістарычную асобу, але пры гэ-тым не трэба забываць, што гэта ідэалізаваны, а не канкрэтны герой. ён увасобіў спрадвечную мару бела-рускага народа аб месіі, збаўцы, які абудзіць родную зямлю ад доўгага сну, верне яе да жыцця. у гэтым выяўляецца адна з рысаў рамантызму, якая бярэ пача-так з вуснай народнай творчасці. i хаця алесь не робіць нейкіх звышнатуральных учынкаў, ён — рамантычны герой, бо ў яго душы спалучаюцца рысы сапраўднага змагара за народнае шчасце і наіўнага летуценніка, які верыць у ідэалы дабра і справядлівасці, змагара, які выяўляе памкненне ўсіх пакаленняў: вольна, свабод-на жыць на роднай зямлі. i можа, ніхто не адчуваў так востра гэтай патрэбы, як чалавек працы — селянін. таму аўтар ідзе на свядомае парушэнне гістарычных рэалій: алеся на дзядзькаванне, хаця ў xix стагоддзі гэтага звычаю шляхта ўжо не прытрым-лівалася. чалавек, нават калі ён і шляхціц, павінен з дзяцінства зведаць на ўласным вопыце цяжкую ся-лянскую працу і побыт. толькі ў гэтым выпадку ён будзе ведаць іх сапраўдны кошт і зможа выступіць у абарону тых, хто бяднейшы за яго і мае менш правоў. такім уяўляецца аўтару шлях станаўлення сапраў-днага беларуса, выратавання яго спадчыны і роднай культуры.

вобраз алеся грунтуецца не толькі на рамантыч-ным, але і на рэальным светаўспрыманні. алесь вы-ступае як рыцар з высакародным і шчырым сэрцам, якое чула рэагуе на ўсе беды народа. у сям'і кагутоў ён навучыўся цаніць гонар і годнасць простага чалаве-ка, не прыніжаць іншых і самому ні перад кім не пры-ніжацца, ашчадна адносіцца да духоўнай спадчыны сваіх продкаў і тых каштоўнасцяў, якія набывалі для іх часам значэнне сакральнага сімвала. адным з сімва-лаў чалавечай працы і поту быў хлеб. у гэтым плане паказаны той эпізод з рамана, калі юны князь загорскі падымае кавалак хлеба, які ўпаў са стала, і цалуе яго са словамі: «даруй, божухна! » алесь — не толькі рамантык, які бачыць у сне белых коней, увасабленне свабоды і светлых ідэалаў, але, адначасова, і рэаліст, які думае аб самых звычайных, паўсядзённых спра-вах. у вобразе маладога загорскага выяўляюцца рысы характару і паводзінаў рэальнага чалавека.

грамадзянскае сталенне загорскага, такім чынам, адбываецца не толькі на рамантычным грунце. бацькі алеся добра ўі, што, каб быць патрыётам сваёй зямлі, патрэбна найперш ведаць яе мінулае — тое, што надае змаганню мэту і служыць светлым ідэ-алам гэтага змагання. вялікую ролю тут адыграў ста-ры вежа, дзед алеся, прозвішча якога таксама не вы-падковае. вежа — гэта нібы маяк, на які павінна арыентавацца маладое пакаленне. нездарма дзед кажа, што «трошкі лепшы» за ўнука. дзед навучыў алеся таму, што павінен ведаць сапраўдны грамадзянін: праў-дзе аб прыгоне і парадках, якія панавалі ў расіі, аб шляхах грамадскага развіцця. i, пазнаючы гэту праў-ду жыцця, алесь разумее, што здольны змяніць рэчаі-снасць, але яшчэ не ў як. гэты разрыў паміж здольнасцю і немагчымасцю ажыццявіць задуманае — яшчэ адна рыса героя рамантычнага характару. разу-меючы, што нельга ахапіць неабдымнае, алесь дае сабе клятву змяніць хаця б нешта, тое, на што ў яго хопіць моцы.

«колас да коласа — сноп будзе», — кажуць у на-родзе. загорскі ў, што адзін ён — як колас у полі, што патрэбна вялікая сіла, каб зварухнуць ака-мянелыя пласты жыцця. сустрэча з каліноўскім нат-хніла алеся на адданае служэнне справе, за якую ах-вяраваць можна не толькі каханнем, але і жыццём. увабраўшы ў сябе ўсё лепшае ад простага народа і ўзбагаціўшыся веданнем сапраўднай мінуўшчыны, герой уступае ў дарослае жыццё, выразна ў-ючы цяжкасці на шляху дасягнення выпакутаванай мэты.

объяснение: