Літературний твір який мені найбільше запамятався і чому? желательно про казку про яян або говорющу

ответ:

объяснение:

паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі  

"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і  

і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не  

толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную  

беларускую камедыю.  

паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі  

прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,  

з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і  

прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са  

сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за  

"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі  

распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк  

сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму  

купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,  

сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.  

за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на  

кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.  

быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў  

крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і  

падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе  

бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля  

таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і  

"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім  

"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што  

дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць  

сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька  

паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны  

гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных  

сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё  

гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі  

дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем  

сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае  

на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю  

"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у  

выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю  

выганяе пана са сваёй хаты.  

паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара  

герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага  

беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".  

сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,  

калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана  

нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка  

перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы  

шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а  

потым сама выбірае свой лёс.  

сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан  

быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова  

прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля  

смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць  

простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,  

які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.  

п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.  

"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.  

дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе  

быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы  

літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў  

сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,  

назыўное.  

надеюсь