Сжатый текст а.вишневская "горки липавы мед"

Мне трэба паслаць дадому святочную тэлеграму, і я іду на пошту. іду ў чужым горадзе насустрач узбуджанаму стракатаму натоўпу, непрыкметна для сябе самога ўладзе неадольнага жадання: па тварах стараюся здагадацца, куды, напрыклад, спяшаецца высокі мужчына ў легкаватай для зімы сінтэтычнай куртцы, з пакункамі ў абедзвюх руках; або які клопат выправіў на гэту тлумную вуліцу вашчаную бабульку ў дапатопным капялюшыку, з паточанай моллю муфтачкай, з тварам, на якім даўно ўжо адмерлі ўсе жывыя страсці; або вось гэтыя двое, што, здаецца, нават фізічна праменяць вакол сябе токі шчасця. яна — само мімалётнае ззянне, зіхаценне і завідны бляск маладых вачэй, валасоў, зубоў і нават нейкага нязвычна светлага пушыстага футра. i ён — над усім натоўпам — гэтакі ж дасканалы, спартыўны, непераможны. як сам малады бог. …цёмнае бяззорнае неба, не спяшаючыся, вытрасае апошні рукаў старога года і бясконца цярушыць і цярушыць, пасыпае зямлю белай крупчаткай. паветра пахне лесам, смалой, нядаўна ссечаным ельнікам, і ў гэтай свежасці, напоенай лясным здароўем, здаецца, лунае абяцанне нейкіх бясконца светлых і маладых спадзяванняў і надзей. непрыкметна для сябе самога я збочваю на гукі музыкі ў гарадскім садзе, дзе цяпер заліты каток. каток амаль бязлюдны і ахутаны паўзмрокам. выкрасаюць толькі іскры з-пад канькоў трое ці чацвёра хлапчукоў, ды вучыць трымацца на «снягурках» сваю дачушку маладая маці. i больш на катку — ні душы. я доўга стаю, не кратаючыся з месца, і гляджу, гляджу, як у чароўным танцы кружацца і мякка сцелюцца долу сняжынкі, гляджу на хлапчукоў і ўспамінаю свайго сына (чым ён заняты ў гэты час чамусьці з міжвольным сумам думаю пра маладую жанчыну з дачушкай: чаму яны, у гэту пару, не радуюцца святочнай ялінцы, а тут — і толькі ўдзвюх… я гляджу на аранжавыя электрычныя ліхтарыкі на слупах вакол катка, і мне раптам прыходзіць на думку, што гэтыя ліхтарыкі падобны на даўнія-даўнія сцюдзёныя мандарыны, якія некалі елі мы з лідачкаю. таксама на катку. бог ты мой, колькі гадоў прайшло, колькі вады сплыло з часоў таго катка! * * * мы жылі тады на камсамольскім бульвары. бульвар быў абсаджаны магутнымі каштанамі і абнесены нізкай чыгуннай загароджай старадаўняга ліцця. па вёснах, калі каштаны зацвіталі, у іх далікатных фарфоравых кандэлябрах успыхвала безліч свечак. i тады над камсамольскім бульварам стаялі белыя ночы. нас, падлеткаў, у тыя ночы нельга было даклікацца дадому. я мог бы нават і цяпер прысягнуць: другога такога бульвара і такіх каштанаў не меў ніводзін горад у свеце. нават кіеў. нават парыж… на камсамольскім бульвары ўзвышаўся помнік чатырнаццаці партызанам, закатаваным у дваццатым годзе белапалякамі. i я сам, і кожны з маіх сяброў-аднагодкаў ведалі іх паіменна, як ведалі адзін аднаго. у нашым горадзе не было больш ніякіх помнікаў. гэты быў адзіны. i мы шанавалі яго і ганарыліся славай і мужнасцю тых, што ляжалі тут, пад сціплай цэментавай пірамідкай. зверху пірамідкі іскрылася чырвоная пяцікутная зорка з бляхі. даглядаць помнік — фарбаваць зорку, каб не патухала, і несамавітую драўляную агароджу, каб трывала пад дажджамі і халепай, саджаць кветкі вясною — такі быў няпісаны закон для нас, дзяцей і падлеткаў камсамольскага бульвара. i мы — кожны — хутчэй бы далі адсекчы сабе руку, чым парушылі гэты закон. ён быў святы. i школа, у якой я вучыўся, таксама знаходзілася на камсамольскім бульвары. у тыя гады наша школа звалася узорнай. узорных школ у раёне было ўсяго толькі дзве. наша была першая узорная. i таму нельга было прыдумаць лепшага для яе месца, чым камсамольскі бульвар… па суседстве з нашай школай, за драўляным плотам, цягнуўся вялізны пляц, на якім штодня гарцаваў і сек лазу эскадрон данскіх казакоў. (у нашым горадзе размяшчалася кавалерыйская часць.) мы, хлапчукі, на пераменках не злазілі з высачэннага плота… чырвоныя лампасы, неймаверны палёт каня, калі ён бярэ перашкоду, і, як маланка, занесеная над галавой конніка шабля! усе мы тады выхоўваліся на літаратурных і яшчэ жывых прыкладах герояў кастрычніцкай рэвалюцыі і грамадзянскай вайны. i ўсе мы без выключэння, падлеткі, марылі быць толькі такімі ж дужымі і адважнымі, як нашы суседзі данскія казакі. мы сваю будучыню тады ўяўлялі не інакш як вось у гэтакім толькі пераможным алюры па жыцці. …быў слаўны наш горад яшчэ і летнім . другім па харастве пасля летняга саду ў ленінградзе… каму належала аўтарства такога непахіснага сцвярджэння, ніхто пэўна не сказаў бы. аднак ніводзін наш гараджанін не сумняваўся: ленінградскі летні сад на першым месцы, наш — на другім. у цэлай краіне!

Андрий намного мягче, гибче брата, более романтичен. чувства его живее и развитее. в бурсе он часто затевал всяческие авантюры и ловко уходил от наказания. подвластно ему и чувство красоты. он часто бродил по тихим улочкам, мечтал, любуясь цветущими вишневыми . у него была большая, нежели у брата, потребность в любви. он кажется более слабым по сравнению с остапом, но на самом деле это не так. он наделен гораздо более важным качеством — смелостью совершать самостоятельные поступки. полюбив польскую панночку, он перешел в стан врага. это, конечно, не оправдывает предательство андрия, но для него любовь в тот момент перевесила чувство ответственности и долга перед родиной. для себя он посчитал более важным спасти любимую девушку. отстапа потом напишу