Придумайте сказку на мове про у обычную и у нескладовую

Лёг у лесе  белы снег.  і па снезе  нехта бег.  адмысловыя  сляды  прывялі мяне  сюды.  бачу, недалёка  гойсае сарока.  – добры дзень, –  кажу куме, –  падкажы,  на ласку, мне,  хто хадзіў  каля хваінаў  і глыбокі след  пакінуў?   і кума  за разам раз  стракатала  мне ў адказ:   – я тут днюю  і начую,  я ўсё бачу,  я ўсё чую.  дзед мароз,  чырвоны нос,  падарункі  дзеткам нёс.  ён спяшаўся,  як штогод,  каб паспець  на новы год!   уладзімір мацвеенка *** весялушка-сакатушка  нашаптала мне на вушка,  што прыехаў чарадзей  весяліць усіх дзяцей.  з новым ён віншуе,  падаруначкі даруе.  падарункаў цэлы воз!   хто ён, дзеткі?   – дзед мароз!   галіна дашкевіч люты холад люты холад.  сцюжа кружыць.  лёд скаваў  раку і лужы.  першай шэранню  сняжынкі  беляць  хаты і сцяжынкі.  трубіць вецер  над зямлёю:   з надыходзячай зімою!   леанід пранчак завіруха звонка свішча,  вые глуха  цёмнай ноччу  завіруха.  анідзе  няма ёй месца.  то галосіць,  то смяецца.  а як стоміцца,  прысядзе  снежнай гурбаю  у садзе.  леанід пранчак на каляды барада,  кажух стары,  ускудлачаны парык,  накладны чырвоны нос:   мой дзядуля –  дзед мароз.  кій лазовы  у руках,  мех пудовы  на плячах.  з хаты ў хату  туп-туп-туп.  дзед вясёлы  тут як тут.  на каляды ён  штогод  водзіць з намі  карагод.  падарункі дзетвары  дорыць  добры дзед стары.  раз у годзе –  усур’ёз –  мой дзядуля –  дзед мароз.  а мінецца новы год, –  ён –  звычайны дзед хвядот.  леанід пранчак тры сыны у зімы тры сыны:   снежань,  студзень,  люты.  як адзін – усе яны  у ільды закуты.  снежань снежыць –  вецер смешыць.  студзень студзіць –  сцюжы будзіць.  люты вые і лютуе –  ад вясны снягі вартуе.  леанід пранчак верабей на дварэ  трашчыць мароз.  верабей  на сцюжы змёрз.  натапыраны  сядзіць:   хоча есці,  хоча піць.  верабейка,  верабей,  да мяне ляці  смялей!   я прынёс табе  сырок.  падсілкуйся,  скакунок.  леанід пранчак снег снег з нябёсаў  закружыў,  белы свет  зацерушыў.  белы ганак,  белы двор,  белы вецер,  белы бор.  белы вечар,  белы змрок,  белы  юлін кажушок.  леанід пранчак з горкі спрытна  з санкамі на горку  ускараскаўся рыгорка.  горка снежна-ледзяная  на зімовым сонцы  ззяе.  баязлівец не рашыцца  з горкі ўхабістай  спусціцца.  сеў у саначкі рыгорка,  паляцеў  з высокай горкі  па калдобах  праз дзядзінец.  наш рыгор –  не баязлівец!   леанід пранчак снегавік лепім мы  снегавіка –  цуда-юда –  дзівака.  у яго не рукі –  палкі.  вочы –  вугалю кавалкі.  морква – нос,  а галава –  гурба снегу  і трава.  на узгорку,  на прыпёку  ён не мерзне,  голы.  страшны зблізку,  а здалёку –  добры і вясёлы!   леанід пранчак белячок – зайчык,  зайчык-белячок,  дзе бяліў свой кажушок?   з шэрага на белы,  фарбаю ці мелам?   – я нідзе не фарбаваўся  аніякім мелам,  проста ў снезе паваляўся  і зрабіўся белым.  леанід пранчак рукавічка дзве малыя рукавічкі –  дзве маленькія сястрычкі.  у двары вялікім недзе  я адну згубіў у снезе.  а яна –  зусім малая.  дзе шукаць яе –  не знаю…  шчабятлівая сінічка  мне прынесла рукавічку.  – вось, трымай, –  твая , –  мне сінічка з дрэва кажа.  дзякуй,  любая сінічка.  прывітанне, рукавічка!   леанід пранчак валёнкі у алёнкі,  у алёнкі  незвычайныя валёнкі.  і алёнка –  скок-паскок –  крочыць з мамай у садок.  ранак сонечны і звонкі.  рып-рып-рып, –  пяюць валёнкі.  ледзяшы блішчаць са стрэх.  рып-рып-рып, –  спявае снег.  леанід пранчак разгулялася завея перад самым новым ,  за якога за паўдня,  разгулялася завея –  снегападу нераўня.  па усёй па беларусі  несуцешлівы прагноз:   моцны вецер,  завіруха,  галалёдзіца,  мароз.  не на жарт усхвалявала  нас такая навіна.  снег са сцежак і дарожак  мы і дацямна.  завіхаліся старанна,  працавалі усур’ёз,  каб да нас на святкаванне  не спазніўся дзед мароз!   леанід пранчак адмарозіў лапкі коцік басаногі  па сняжку гуляў,  адмарозіў лапкі  і заплакаў: – мяў…  што за дзіва гэта?   трэба бегчы ў дом:   снег такі халодны,  а пячэ агнём…  іван муравейка    я незнаю какие сказки бываю я только стихи напиласа

Луг, кот. луг был большой, кот был жирный