Рассказ удзячнасть в кратком содержании

Гэтую легенду ніне грак, выхаванцы бокшыцкай школы, у  2001 годзе расказала вольга гарбацэвіч, жыхарка вёскі гарадзішча, што у слуцкім раёне.  жыў у адной хаце вуж-ік. гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. а дзеці прымалі ў супольныя  гульні.і здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда  пагражае.кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «не крыўдзіце маіх дзетак! аддайце іх мне….». але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з  падворка.і папоўз, бядуючы, ік у  пушчу. паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая  — злая ядавітая  змяя.«чаго сумуеш? »  — пытаецца яна ў вужа.  а той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «не плач, я табе зараз  ». не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя  — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з  малаком.падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над  ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх  атруціла.анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. а тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. сыкнула вужу: «вось я і адпомсціла за тваіх дзетак! »  — ды шмыгнула з падворка у  пушчу.

Если не дружба его изменит,то только любовь,ольга сергеевна ильинская могла изменить его,сделать жизнерадостным,но обломков не готов рисковать даже ради любимой женщины,она его спросила : будешь ли ты тем что для меня нужно,и получает отрицательный ответ. в общем вывод: любовь его могла изменить