Продолжить рассказ были у мяне мядзведзи

Бацька мой быў ляснічы. і дзед быў ляснічы і прадзед. і ўсе мае дзядзькі з бацькавага боку былі ляснічыя, лесаводы або яшчэ нейкім чынам былі звязаны з лесам і з навукай аб лесе. стварылася вялікая лясная дынастыя, і нават мой малы пляменнік толькі і трызніць, што аб дзедавай прафесіі.з гэтай дынастыі адзін я, на гаротнае засмучэнне бацькі і дзеда, выявіўся вырадкам. стаў мастаком-анімалістам. тым, хто малюе звяроў.тата прымірыўся з гэтай здрадай толькі пасля таго, як, па доўгім роздуме, пераканаў сябе, што звяры – гэта таксама лес, што я перавагу замалёўкам у лесе, а не ў звярынцы. ну, і яшчэ пасля таго – гэта, урэшце, справы не датычыцца, – калі работы мае да нябёс расхваліў славуты анімаліст васіль аляксеевіч ватагін.але справа не ўва мне і не ў маёй працы. яна сама гаворыць за сябе на выстаўках і ў музеях. гаворыць менавіта столькі – ні болей ні меней, – сколькі мне ўдалося ў яе ўкласці. і настолькі, наколькі дазволілі мае здольнасці.справа ў тым, што з-за спецыфікі гэтай справы дом мой вечна быў поўны рознымі жывёлінамі. пад ложкам мелі кватэру вожыкі, чарапахі, марскія свінкі. на ўсіх падаконнях акварыумы з рыбкамі розных парод (за імі, досыць беспаспяхова, спрабаваў паляваць мой сіямскі кот васіліск). у доме – а ён у мяне на ўскраіне – заўсёды было некалькі сабак рознай пароды. у розныя часы жылі ў мяне ваўчаняты, малыя лісы, фенек, шчанюк чыты або гепарда. дый ці мала яшчэ чаго! не было толькі таго няшчасця, якое здарылася з нямецкім пісьменнікам бёлем: у маёй ваннай ніколі не жыў бегемоцік. а так усякай жыўнасці хапала. і так, наколькі я памятаю, было з першай хвіліны, у якую я пачаў сябе.успамінаю стары-стары, з дубовых брусоў складзены дом лясніцтва наводдаль ад нашага, і як восенню ён бываў укрыты звонкім і спявучым чырвоным лісцем, і як пазней, у зазімкі, пяшчотна серабрыўся яго шчапяны дах. і гэтае срэбра дымела і выпаралася на сонцы, і рэдкія кроплі падалі на ўспацелыя халодным потам гарбузы ў падстрэшку.з нашага мезаніна былі відаць двухпавярховыя, з галерэямі, пуні, жораў студні, велічэзная сонна-кашлатая адрына. і яшчэ ўзятая ў зруб крынічка пасярэдзіне паплаўца. і – з правых вокнаў – стары мяшаны гай за домам лясніцтва, а вышэй, на градзе, медзянастволы мачтавы зафееўскі бор, што цягнуўся на многія дзесяткі кіламетраў і вечна шумеў, ў небу.а за вокнамі быў паплямаваны купамі дрэў поплаў, які спускаўся да старыка, а за старыком зноў ішлі паплавы і старыкі. старыкі і паплавы, на якіх сям-там высіліся векавыя , сінія ад далечыні дубы. недзе там, за апошнімі дубамі, дужа далёка, быў дняпро і на другім беразе, калі праплысці чаўном кіламетры два, гарадок, у які ездзілі купляць неабходнае і, часамі, у госці.там мінула маё дзяцінства, і я ніколі не езджу туды. бо , якой тугой сустрэне мяне гэты куток, у якім я ўжо нічога не пазнаю, калі нават і злітаваўся з яго агонь вайны. але нават калі і злітаваўся – там набудавалі, перарабілі, высеклі і насадзілі, а я хачу, каб ён заставаўся такі, які ён стаіць у маіх вачах: самы найлепшы для мяне куток беларусі, якая для мяне зноў-такі найпрыгажэйшая ў свеце зямля.я паеду туды, хіба што адчуўшы набліжэнне канца, калі чалавек адчувае неадольную цягу аб’ездзіць усе мясціны, дзе калісьці жыў, тое, што прымушае шпака перад адлётам, з якога можна не вярнуцца, наведаць родную шпакоўню; тое, што прымушае мядзведзя абысці ў апошні раз свае ўладанні; тое, што яднае нас з усімі птушкамі і звярамі ў адзіным коле існага. і тады я зноў убачу бацьку на кані і палясоўшчыкаў, што рагочуць з ягоных грубаватых жартаў. і старога марку, які вучыў мяне вабіць цяцерак, проста так, каб убачыць іх, і вучыў нацягваць на след і стойку сабаку, і браў з сабою на старыкі лавіць велічэзных бронзавых ліноў. і матку ўбачу, як спрытна яна кіруе таратайкай, запрагае каня, доіць карову або зімовай ноччу – было раз такое – страляе з ганка па ваўчынай гайні, якая хацела сцягнуць сабаку або ўдзерціся ў маркаву аўчарню.

Летчик в этой сказке не похож на остальных людей, все недопонимают его это выражено в том что   он нарисовал картину удава который съел слона,все утверждали что это просто шляпа но потом он все же находит того кто понимает его,  маленького принца, он просит его нарисовать барашка а летчик рисует только то что может удава который съел слона и маленький принц вдруг говорит ему зачем ты рисуешь мне удава который съел слона и в итоге летчик просто рисует коробку в которой маленький принц все таки видит барашка вот в этой части указанно на то что в мире все же есть люди которые видят мир таким каким ты его видишь