Розкрити проблему добра i зла в "лiсовiй пiснi"

Леся українка дуже мудра, чутлива жінка і поетеса. коли починаєш читати її твори спочатку намагаєшся зрозуміти сенс її слів, дії персонажів у самому творі. прочитавши драму-феєрію "лісова пісня", я зрозуміла що донести до нас з того часу до сьогодні намагаються лише одну думку, що духовне важливіше і цінніше матеріального. з початку твору я потрапила в казку, інший світ, інші думки, інше життя. мені було дуже цікаво, а як же все-таки лісовий дух і дух людського світу можуть злитися, чи це можливо? на свої питання і отримую відповідь, що при сильної незалежної і чистої любові навіть , здавалося б, дві несумісності можуть бути щасливі разом. мавка і лукаш дуже сильні персонажі але у них різне сприйняття світу. лукаш вважає, що природа - це матеріальне і сприймає користування нею, як належне. мавка вважає навпаки, природа - це найважливіше, вона вміє говорити, відчувати, любити. ось тоді мені стало зрозуміло чому мавка не стала жати пшеницю, а лише співчувала русалку, а килина, мати лукаша й сам лукаш вважали це нормальним. на мій погляд лукаш робив не правильно, йому не потрібно було слухати мати і свататися до килине, а повинен був підтримати мавку і їй, поговорити або порадити, захистити від усього зовнішнього. мавка була гідна поваги і ніжності, вона це заслужила своєю відданістю, любов'ю і ласкою до всього живого. якщо порівняти твір лесі українки з нашим часом, а персонажів з людьми, то вийде не погана драма. сучасна молодь навіть і не знає що таке любов, що означають ці слова. кажучи "люблю" людина повинна усвідомити, що всі проблеми, весь біль і переживання, всю радість повинні ділити дві людини, два люблячих серця. якщо один чоловік оступився, то інший підтримає і зрозуміє. проте, в наш час не вважають любов до гроба "модним" тепер це лише розвага. я проти такого ставлення і твори авторів 19 і 20 століття повинні хоч чогось нас навчити та змусити вибрати свій шлях, своє місце в житті. прочитавши драму-феєрію я зрозуміла, що означає любити і жертвувати собою заради щастя коханої людини. це не значить просто сказати "люблю" , це значить робити несподівані приємні вчинки, це підтримувати в кожну важку хвилину один одного. любити - це рятувати іншого, коли він зійшов з правильного шляху. рятувати так . як рятувала мавка свою любов та все ж її врятувала.

Мен Кендебе болсам, мен де солай етер едім:

Сонда аққулар ашуланып, Кендебайды қанаттарымен қағып, сабай бастайды. Кендебай біреуінің аяғынан шап беріп ұстай алады. Аққулар ұша жөнеледі. Кендебайдың қолында біреуінің алтын кебісі қалып қояды. Байқап қараса, кебістің бетінде жазу бар екен. Кендебай басқа аққуларды бірнеше күн күтеді. Бірақ олар келмейді. Содан кейін Кендебай қойшылармен қоштасып, үйіне қайтады. Ата-анасына бір жылдық азық дайындап беріп, сауыт-сайманын киініп, жау-жарағын асынып, азығына алпыс құлынның қазысын алып, баяғы жетім баланың әке-шешесін іздеуге шығады. Керқүла ат құстай ұшып, құйғытып барады, айлық жерді алты-ақ аттайды. Көз ұшындағы құс қанатын жазып, жерден көтерілгенше Керқұла ат үстінен аттап өтіп кетеді. Теңізді көл, дарияны шалшық, тауды қырат құрлы көрмейді. Сонымен, Кендебай күн жүреді, түн жүреді, ай жүреді, апта жүреді, бір жерлерге келгенде аспанмен тірескен бір биік тау көрінеді. Таудың етегіне келгенде Керқұла атқа тіл бітіп сөйлейді: «Достым Кендебай, іздеген жоғың алыста емес. Біреуі емес, екеуі де осыдан табылады. Мына таудан әрі ассаң, ағып жатқан өзенді көресің. Өзеннің ортасында бір арал бар. Ол аралда адам перісінің ханы тұрады. Сенің қолтығыңдағы алтын кебіс осы хан қызының кебісі. Баяғы қойшы баланың әке-шешесі де осы ханның қолында. Олар терең зынданда жатыр. Зынданның аузы құлыпты. Оның кілті қолға түспейді. Ол кілт алпыс өзен құйылған терең дарияның түбінде жатыр. А оның түбіне жете алмайды. Таудың арғы беткейінде сиыр бағып жүрген зор денелі бір адам бар. Ол жорықта қолға түскен адам, қазір ханның құлы. Сен сол адамға бар да жолына жетерлік пұл бер. Оның киімін өзің ки де, өзіңнің киіміңді оған кигіз. Сөйтіп, әлгі адамды азат ет те, өзің сиырды бағып қал. Қазір құйрығымнан бір тал қыл ал да, мені қоя бер, сауыт-сайман, құрал-жабдықтарыңды менің үстіме сал. Әзірге саған менің де, құралдың да керегі жоқ. Егер керек бола қалсам, құйрығымнан алған қылды тұтат. Сонда мен дайын боламын. Ендігі әңгімені барған соң көрерсің», - дейді. Кендебай Керқұла аттың құйрығынан бір тал қыл жұлып алды да, қоя берді. Оның айтқанының барлығын істеді. Малшыны азат етеді. Жолына пұл береді. Оның киімін киіп, сиырды өзі бағып қалады. Кешке жақын өзеннен айдап өткізейін десе, сиырлар суға түспейді. Кендебай, ашуланып кетіп, сиырларды сирағынан ұстап алып, бір-бірлеп лақтыра бастайды. Лақтырған сиырлар өзеннің ортасындағы аралға томпылдап  түсіп жатады. Сол кезде ханның кіші қызы судың арғы жиегінде көріп тұр екен.