Каких писателей- сказочников других стран ты знаешь? составь рассказ о творчестве одного из них.

Писателей-авторов сказок много. шарль перро, братья гримм, эрнст теодор амадей гофман, вильгельм гауф, ханс кристиан андерсен, туве янссон, сельма лагерлёф, астрин линдгрен - вот лишь некоторые из прославленных сказочников.  я хочу рассказать о шведской писательнице сельме лагерлёф. сельма оттилиана ловиса лагерлёф родилась в 1858 году. закончив в 1882 году стокгольмскую педагогическую академию, она стала учительницей.  хотя во всем мире ее знают в основном как автора сказки про путешествие нильса, сельма лагерлёф писала и книги для взрослых - романы и новеллы. до того, как создать свою знаменитую сказку, сельма была уже известной писательницей. интересно, что книга "удивительное путешествие нильса хольгерссона с дикими гусями по швеции" была задумана не как сказка, а как учебник по швеции для народных школ. в 1901 году общество учителей швеции искало автора, который мог бы написать такую книгу. сельма лагерлёф согласилась — и 24 ноября 1906 года  в свет вышел первый том учебника. через год был издан второй. увлекательное повествование о путешествии нильса занимает больше 700 страниц. книга имела огромный успех среди детей. 10 декабря 1909 года нобелевский комитет присудил сельме лагерлёф премию. премию, а также диплом и золотую медаль писательнице вручил король швеции густав v. читая книгу, дети как будто видели родную швецию с высоты птичьего полёта. природа родного края, старые усадьбы и замки, , легенды и традиции каждой провинции - всё это есть в замечательной книге "удивительное путешествие нильса хольгерссона с дикими гусями по швеции". 

Характары і вобразы герояў п'есы аляксея дударава "вечар"          творчасць аляксея дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. « — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «вечар» а. дудараў.            у «неперспектыўнай» вёсцы вежкі засталіся толькі трое старых — ганна, васіль мульцік і мікіта гастрыт. па-рознаму прайшло іх жыццё. ганна ўвесь час, як і мульцік, працавала на зямлі. ні адпачынку, ні радасці не ведала. у вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. i апошні сын віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. але ганна не азлобілася на жыццё. яна толькі стомлена думае: «рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакі i нашто нарадзілася? »            навошта нарадзіўся, ведае мульцік. у яго таксама нялёгкі лес. ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. i гэта яшчэ не ўсё! двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». гора ўзмацніла душу васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. ад мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. ён бачыць, як чакае ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. i якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. ён добра ведае, што нарадзіўся на зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «шчасце з чужых рук заўсёды кі шчасце самому рабіць трэба». мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў . i легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. у мульціку і ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.            менавіта ў вобразах васіля і ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. i не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.            п'еса «вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі а. дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.