Қысқы жылқылар табыны туралы шығарма

қазақ халқы үшін төрт түліктің осалы жоқ. дегенмен жылқының үшін атқаратын қызметі өте жоғары бағаланатын.мереке-қуанышта,қайғы-қасіретте,басқа түскен не ауыр күндерде бұл түлік ң жан серігі,айырылмас досы болған.

қазақ халқы жылқыны жеті қазынаның бірі санап, оны киелі деп есептеп жыл қайыруда жетінші орын берген.

қазақтар жылқын ұрып соғу былай тұрсын, киесі атады деп, желіден, жылқышы ұстайтан құрықтан, бақанның үстінен аттап өтпейді. бақан аттаған жарымайды деген сенім бар. сүрінген атты да ұрмайды.

жылқы төрт-түліктің бірі. жылқы иесі қамбар ата. қазақ халқында жылқыны құрметтеп, қасиеттеп жоғары бағалаған. жылқы туралы аңыз әңгімелер, шығармалар, өлең-жырлар, ертегілер өте көп. жылқы сүйкімді, әрі жүйрік болып келеді. жылқы жасына қарай: құлын, тай, құнан, дөнен, айғар деп аталады. жылқы сымбатты жануар. мойнынан түскен жалыны жібектей сусылдайды. сирақтары ұзын, көздері ботадай әдемі. жылқының дене бітімі көздің жауын алады. бұрынғы кезде батырлардың жылқыларының аты болған. қобыланды батырдың тайбұрылы, алпамыс батырдың шұбар деген аты болған. бұл аттар жәй аттар емес, жүйрік, сұлу, әрі батырдың ең жақын досы бола білген. жылқы қасиетті жануар. жылқы қымызы бізге пайдалы. ол қырық ауруға ем. жылқы еті өте тәтті. сондай-ақ жылқылар бізді қауіптерден қорғайды. бұрындары ата-бабамыз жылан жоламасын деп қастарына жылқы байлап жатқан. сонымен бірге ат үстінде көп жүрген буын ауруына шалдықпайды екен.

жылқылар қыста өз үйірлерімен жүреді. ол үйірді басқаратын айғыры болады. егер жылқылар шөлдеген де су таппаса, онда қар жейді.