Який момент у творі вільгельм телль є кульмінаційним , чому? какой момент у драме вильгельм телль есть кульминационным , почему?

Андрэю лабановічу, маладому настаўніку «па душы быў і гэты глухі куток палесся, аб якім яшчэ дома так многа цікавага наслухаўся ад аднаго старога аб'ездчыка, і гэты народ з яго асаблівай моваю і звычаямі, так не падобнымі да мовы і звычаяў тых беларусаў, з гушчы якіх выйшаў лабановіч; гэты некрануты край старажытнасці, якая на кожным кроку кідалася яму ў вочы і затрымлівала на сабе ў» вёска цельшына — першае месца яго самастойнай працы. сваю дзейнасць лабановіч пачынае з паездкі ў воласць. калега лабановіча саханюк знаёміць яго з мясцовай інтэлігенцыяй, з пісарам і яго памочнікам, з «пісаранкамі», дочкамі пятра восіпавіча, з айцом кірылам і матушкай. апошні ўразіў лабановіча непрыняццем мужыка, непавагай да яго, з чым настаўнік горача спрачаецца. разам з тым а. кірыл лечыць і матэрыяльна падтрымлівае прыхажан. лабановіч вымушаны прызнаць, што а. кірыл «многа лепшы за тых, хто пра народ гаворыць высокія словы». стараста раман круглы загадвае цельшынцам пасылаць дзяцей у школу. лабановіч праводзіць першыя заняткі, знаёміцца з вучнямі, імкнецца з першых крокаў заслужыць іх давер. «сваё галоўнае назначэнне як настаўніка лабановіч вызначыў так: абудзіць і выклікаць да дзеяння крытычны розум, каб да кожнай з'явы і факта яны падыходзілі з пытаннямі — як выніклі? у чым іх прычына? » лабановіч знаёміцца з сям'ёй пана падлоўчага. з першага вечара маладому настаўніку кінулася ў вочы старэйшая дачка падлоўчага ядвіся, «стройная чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці». справа ў школе наладзілася. лабановіч радаваўся поспехам сваіх навучэнцаў, аддаваў ім шмат часу. на свята, пасля вечарыны ў арцельнага старасты бабініча, дзеці якога павінны былі хадзіць у цельшынскую школу, лабановіч выбраўся да свайго былога настаўніка, сябра турсевіча. узаемная радасць ад сустрэчы. гаворка-спрэчка пра сэнс жыцця (пра гэта лабановіч нямала думаў на адзіноце), пра прыгажосць роднай прыроды, служэнне свайму народу. турсевіч , што збіраецца падацца ў інстытут. лабановіч таксама адчувае патрэбу ў ведах, але інстытут яго не вабіць. «гэта тая ж самая казарма — семінарыя, розніца толькі ў тым, што інстытут канчаткова заб'е ўсё яшчэ больш-менш жывое ў нашай душы, чаго не забіла семінарыя, і з настаўніка зробіць сухога кашчэя-чыноўніка», — гаворыць ён сябру, упершыню ў глыбі душы адчуўшы быццам нейкую непрыязнасць да яго. зайшоўшы па вяртанні ў цельшына да пана падлоўчага, лабановіч прыкмеціў, што ядвіся ім вельмі цікавіцца. «яе круглыя цёмныя вочы затрымліваліся на ім часта і доўга, з радасныя, то ясна-спакойныя, то крыху як бы засмучаныя, і глыбока западалі яму ў самае » разам з тым настаўнік адчуваў страх перад каханнем. ён баяўся, што гэтым звяжа сябе. «яго цягнула вольная праца ў невядомых прасторах людскога жыцця, яму хацелася пашырыць свой » а вобраз ядвісі стаяў у вачах і нібы смяяўся з го разважанняў. ад старожкі бабкі мар'і лабановіч ведаў сямейнае жыццё свайго суседа пана падлоўчага. першая жонка яго памерла, пакінуўшы дзвюх дачок і сына. у сям'і пан падлоўчы быў жорсткім чалавекам, біў і першую, і другую жонку. сваёй запалоханасцю, пакорлівасцю лёсу пані падлоўчая выклікала ў лабановіча і шкадаванне, і непавагу.