Анализ стихотворения "ангел" м.ю.лермонтов по плану

Стихотворение «ангел» было написано м.ю. лермонтовым в 1831 году, когда поэту было всего шестнадцать лет. замысел его возник в связи с детским впечатлением мальчика от песни рано умершей матери. первоначальная редакция стихотворения на­зывалась «песнь ангела». в 1839 году это произведение появи­лось в «одесском альманахе на 1840 год». «ангел» — единствен­ное из юношеских стихотворений лермонтова, опубликованное им при жизни с подписью своего имени. жанр произведения — лирическая миниатюра, стиль — ро­мантический, мы можем отнести его к философской лирике. стихотворение построено на основе антитезы земли и неба. композиционно мы можем выделить в нем две части. первая часть включает в себя первые три строфы. здесь обозначен мир небесный. он покойный, радостный, безгрешный, правдивый. мы слышим прекрасную «тихую песню» ангела, которой внима­ют и месяц, и звезды, и тучи, и «душа младая». ангел возносит искреннюю, горячую хвалу богу, безгрешным духам, и песнь его навеки остается в юной душе: он душу младую в объятиях нес для мира печали и слез; и звук его песни в душе молодой остался — без слов, но живой. в последней строфе обозначен образ земли, противопостав­ленный небесам. душа, воплотившись, долго томилась на свете, потому что слишком сильна в ней была тяга к божественному, слишком незабвенна память о святой песне ангела: и звуков небес заменить не могли ей скучные песни земли. стихотворение написано четырехстопным и трехстопным амфибрахием, катренами, рифмовка — смежная. поэт исполь­зует различные средства художественной выразительности: эпи­теты («песне святой», «желанием чудным»), олицетворение и многосоюзие («и месяц, и звезды, и тучи толпой внимали той песне святой»), метафору («и долго на свете томилась она»), ал­ («и звуков небес заменить не могли ей скучные пес­ни земли»), ассонанс («по небу полуночи ангел летел»). стихотворение имеет большое значение для всего творчества м.ю. лермонтова. мы можем рассматривать его в контексте лирических размышлений поэта о вечности, о земном и небес­ном — стихотворений «земля и небо», «небо и звезды», «я не для ангелов и рая…», «когда волнуется желтеющая нива…».

а может тебе это подойдёт???

Характары і вобразы герояў п'есы А. Дударава "Вечар"     Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.  

    У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»  

    Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.  

    Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.  

    П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.

Объяснение: