Надо анализ стихов куляшова: "над брацкай магилай" и "мая бесядзь"

«мая бесяджь". в данном произведении поэт осмысливает свое место в , определяет свои идейно-художественные принципы, ставит на будущее, вырабатывает особые художественные манеры. "плыла, целовалась тучка с землей". аллегорический образ тучи подает повод говорить о творческих принципах поэта. " брацкая магила": в стихах а. кулешова военного времени звучит светлый, проникновенный, возвышенно-болезненный голос человека, гражданина, бойца. герои произведений а. кулешова - фигуры реальные и легендарные, драматические и бессмертны. они свою жизнь за моральные ценности всего. "на братских могилах не ставят цветов, и вдовы на них не . к ним кто-то приносит букеты цветов и вечный огонь зажигает".

бацька не прыехаў яшчэ з палявання, і прадслава адзінока сядзела ў сваёй прасторнай, па-візантыйску абстаўленай свят-ліцы. яна сама абставіла яе так.

бацька ні ў чым ёй не пярэчыў — яму гэтая рас-коша, тонкі густ дачкі, якую ён паважаў, як раўню. нездарма ідзе па полацку слава пра яе. вялікім розумам і прыгажосцю i надзяліў яе бог. не было ў георгія і няма цяпер нікога больш i блізкага за прадславу.

старэйшая дачка ведала гэта, але не карысталася сваёй ула- i дай у доме. наадварот, усяляк выказвала сваю пакору бацьку. i вось і ўчора, калі папрасілі яе ў вялікую залу, дзе чакалі сва-1 ты, яна перш-наперш падышла да яго, нізка схілілася ў пакло-1 не. потым падышла да сватоў, што прыехалі ад тураўскага i гснязя рагвалода. двое — князі. астатнія ж, відаць, баяры. га-1 варылі з пыхаю, але ёй чамусьці не хацелася слухаць — як жа, i прыехалі купцы! а яна — тавар. добра хоць, што бацька дае 1 ёй поўную свабоду. таму, па звычаі абнёсшы гасцей чарамі з ві-| ном, яна, хаваючы ўсмешку, паставіла сваю чару, нават не паднёсшы яе да вуснаў, і з цікаўнасцю глянула на гасцей. яны пакрыўджана заміргалі, але сцярпелі адмову і пакланіліся на развітанне спакойна і ветліва.

князь георгій нічога не сказаў ёй. думаў, напэўна, што для яе і лепшыя жаніхі знойдуцца.

яна заўсёды была раўнадушная да лісліва-бойкіх гаворак i сватоў, да тых, хто хацеў з ёй звязаць сваё жыццё. не ў сямей-1 ным шчасці ўяўляўся лёс. яе павінна было чакаць наперадзе i нешта асаблівае, вялікае. i таму хітрыкі сватоў здаваліся паст-1 кай, у якую хочуць яе завабіць. яна адчула, што не можа жыць i так, як ёй хочацца.

«мне хацелася калісьці стаць бессмяротнай. хацелася вялі-кіх спраў, подзвігаў, — думала яна, стоячы на каленях. — я рыхтавала сябе з маладых гадоў да служэння вышэйшаму, што ёсць на зямлі, — богу. гэта тое, дзеля чаго я жыву. i калі мне цяпер цяжка — значыць, сапраўды нялёгка развітвацца са спакусамі жыцця. але інакш я ніколі не змагу ўзнесціся духам над шэрай будзённасцю зямных спраў. тым вышэй будзе маё адрачэнне ад зямнога. так, толькі »

а інакш нельга ў гэтым злым, несправядлівым свеце. вось бацька — як яму хочацца пры яе дапамозе дабіцца нечага свай-го! збавіць яе ў болын-менш прыстойныя рукі. а не захоча сама — прымусяць. гордая рагнеда не захацела аднойчы ра-зуць свайго нарачонага — прымусілі. i яе змогуць.

прадслава ўстала, доўгім позіркам абвяла ваколіцу. злева пачыналіся крывыя полацкія вуліцы. справа, ля самага бера-га, вілася вузкая сцяжынка. калі ісці па ёй гадзіны са дзве — можна было як найкарацей прыйсці да праабражэнскага мана-стыра. прадслава часта хадзіла туды і любіла прапахлыя лада-нам келлі , строгую ўдумлівую цішыню і нейкую асаблівую мудрасць гэтага манастыра. вось там яна можа знайсці спакой, павучыцца цішыніі развазе. там яна зможа стаць незалежнай, і ніякія зямныя турботы не змогуць крануць яе душу.

янарашуча пачала спускаццаз высокага

вострае лязо каля шыі. нізка, ля самых каленяў ігуменні — схіленая галава. а зверху голас — затоена-радасны:

— пастрыгаем цябе, сястра, пад іменем ефрасі