Сочинение про своих родителей на казахском

Тәрбиесiнде отбасының орны ерекше. оны қоғамдық тәрбиенiң қандай саласы болса да алмастыра алмайды. отбасының негiзi өмiрге келтiру ғана емес, оған мәдени - әлеуметтiк ортаның құндылығын қабылдату, ұрпақтың, ата-ң, ұлылардың ақыл-кеңес тәжiрибесiн бойына сiңiру, қоршаған орта, қа, өз қоғамына пайдалы етiп тәрбиелеу. үлкен ұрпақтың тәжiрибесi, өмiрдегi беделi, ақыл-кеңестерi, ата-ананың өз борышын мүлтiксiз орындауы, бiр-бiрiн құрметтеуi – үлкен тәрбие мектебi. дүниеге келген күннен бастап ата-ананың ықпалында болып, өмiрге бағыт берушi тәрбие мектебiнен нәр алады. "қатты тәртiп көрсе күнiнде, өнерiмен қуантады түбiнде. ненi бiлсе жастан, ұядан– өле-өлгенше соны таныр қиядан. өнер - бiлiм берем десең басынан, бер оқуға жасынан, ата - анадан өсiп ұрпақ тараған, жақсы-жаман болса, – соларда",1 деп, хi ғасырда жүсiп ғұн айтқандай, ата-аналар ң жеке ерекшелiктерiн жас күннен танып, соған қарай бағыт - бағдар, тәрбие берудiң маңызы ерекше. ата-ана жақсы тәрбие беруде қоғам алдында жауапты. сыйластық, түсiнiстiк, үлкен жауапкершiлiк сезiмдерi бар отбасы – бақытты отбасы. бақытты отбасында ғана ата-ана және олардың ң өзара қатынасы мазмұнды, берiлген тәрбие сiңiмдi және негiздi. ата-ана тәрбиесiне ерекше мән беруi қажет. ана– тәрбиесiндегi ерекше тұлға. тәрбиенiң негiзi "ананың әлдиiнен" басталады емес пе? ! абай қазақ әйелiнiң, ананың отбасындағы орнын ерекше жырлайды. жалпы, " бойындағы барлық қасиеттер ананың ақ сүтiнен жаралған" деген ғұламалық ойды тарата келе, ол қасиеттердiң мiндеттi түрде тәрбиеленуi қажеттiгi туралы айтады. абай жетiншi қара сөзiнде былай дейдi: "жас анадан туғанда екi түрлi мiнезбен туады. бiреуi iшсем, жесем, ұйықтасам деп туса, бiреуi–бiлсем екен демектiк. не көрсе соған талпынып, жалтұр-жұлтыр еткен болса, соған қызығып, аузына салып, дәмiн татып, тамағына, бетiне басып қарап, сырнай, керней болса дауысына ұмтылып, онан ер жетiңкiрегенде ит үрсе, мал шуласа да, бiреу күлсе де, бiреу жыласа да тұра жүгiрiп, "ол немене", "ол неге үйтедi", " бұл неге бүйтедi" деп, көзi көрген, құлағы естiгеннiң бәрiн сұрап, тыныштық көрмейдi. мұның бәрi өмiрге жаңа келген нәрестенiң жан құрамы, "бiлсем екен, көрсем екен, үйренсем екен" дегенi». қатыгез, зұлым да ақ сүт берген ана алдында бас иген. осы орайда домалақ ананың (нұриланың) "диһнат мама" атану тарихы да қызық. бұлақ басында қара лашықта қалған қарапайым әйел тапқырлық танытып, қарақшылардың терiс қылығына тосқауыл қояды. бұл эпизодтар бүгiнгi ұрпақты ұлы әжемiздiң өнегесiн қастерлеуге, тәлiм алып, оны көкiрегiне орнықтыруға үндейдi. 2 әсiресе, домалақ ананың мейiрiмдiлiкке шақыруы ана алдында бас игiзедi. ұлы жамбыл домалақ ененiң қадiр-қасиетiн, әулиелiгiн терең түсiнiп, үлкен жүрекпен жырлайды. өзi де ұлы анасына тағзым ете тiл қатады. шерхан мұртазаның сөзiмен айтқанда: «ұлы анамыздың артында, батыстан шығысқа, шығыстан батысқа созылып жатқан қыруар ұрпақ бар. олардың iшiнде ержүрек мықтысы да, осалы да жетiп жатыр".3 " хүiii ғасырдың аяғында дүниеге келген пушкин де, хiх ғасырдың орта шенiнде қазақтың кең сахарасында дүниеге келген абай да шешесi мен әжесi берген тәрбие уызын емiп өседi. амал жоқ, 1630 жылдары жазылған словак педагогы ян амос коменскийдiң " аналар мектебi" еңбегi есiңе түседi де, ана құдыретiне амалсыз бас иесiң"4 деп толғанады " ерте жастан тәрбиелеу тағылымдары» мақаласының авторы. ата-ана тәрбие беруде, ата-бабамыздың салт-санасы, әдет-ғұрпында жүргiзiлген үлгi-өнегесiнiң мәнi зор. сөз қадiрiн бiлетiн заманда бiр ауыз сөздiң iшкi мағынасын жете түсiнiп, содан өзiне тәлiм алған ң қасиетiне не жетсiн. сондай -ақ, атамыз жүсiп ғұн өзiнiң "құтты бiлiк" еңбегiнде: ақ сүтпен бiрге сiңген жақсылық айнымайды еш, алғанша ажал қапсырып. ет сүйекпен бiрге бiткен қылығың, өзгермейдi салғанша ажал құрығын. мiне, жүсiп ғұн атамыздың "құтты бiлiк" еңбегiндегi ойлар ана сүтiмен дарыған қасиеттi дәстүрлер халықтың салт-санасынан берiк орын алатындығы айтылған. ға, әсiресе, ана өте жақын келедi. ал отбасы тәрбиесiнде әкенiң де, ананың да орны бөлек. әке мен ана ң алғашқы ұстазы. әсiресе, әкенiң рөлi ер тәрбиелеуде басым. әке ұлына өзiнiң бар өнерiн, естiп-бiлген бiлiмiн түгел үйретуге тырысады. ал ұл өз тарапынан ағаға, әкеге елiктеп, одан үйренген. "ата көрген оқ жонар" деген осыдан шыққан.

Қосқималы атанған құсмұрын адырының солтүс-тiгiндегi төре аулының күзеу құдығы күзгi малға шөбi шүйгiн құйқалы қоныс. бiр жағы құсмұрын саласына жалғасатын бетегелi кең тепсең; екiншi жағы жағалай көктарлаулы қара отты ашылауыт ой. төре аулының бұл күзегiн ұшқан құс, жүгiрген аң, болмаса, салт атты кiсi баспайды. қыста құлан, елсiз болып қар басса, жазда жалғыз үй күзетшi отырады. осы күзетшiнiң қара лашығы қосқималының ық жағында қалың шидi ықтай қарақшы болып шоқаяды да тұрады. сол қара лашықтан шыққан арықтау шегiр көз сары ң екi түрлi ғана ермегi бар. бiрi – екi сиырдың бұзауын бағып, енесiне жамыратпай жаю, мезгiлiнде суару. екiншiсi – тебiндегi саздан қ алып, ойыншық жасау. төре ауылы күзекке келгенде сары сондай қу-анды. ала жаздай зарыға жалғыз ойнағандағы ойынан кетпейтiн бiр досы бар. ол төре – шоқан. шыңғыс құсмұрын елiне аға сұлтан болып тағайындалысымен, осы күзекке екi бөлмелi кеңсе үйi салынған. сол үйдiң жазғы, қысқы күзетшiсi – сары ң әке-шешесi. сары ң сол сағына күткен досы жолбарыстай шұбар құнанын елеңдете аяңдатып жетiп келдi. ә дегенде тосырқап қалған сары қтан жасаған ойыншықтарын жия қойып, орнынан ербиiп тұра келдi. – ей, мысық, аман ба? мына ойыншықты кiм iсте-дi? – деп шоқан сары ға жылы амандасып, күлiм-дей қарады. – өзiмдiкi, өзiм iстедiм, – деп танауын бiр тартып, кiшкене көкшiл көзi шегiрейiп, мысық ойыншықтарын бауырына қарай икемдей бердi. шоқан құнаннан түсiп, өзiне қарай жүргенде, сары : – иә, бермеймiн, – деп ойыншықтарын жинай бастады. – ей, мысық, немене, өзiң сонша қорқасың. алмаймын, көрейiн, – деп күлiмдей сұрады шоқан. – жоқ, сенiң құнаның бар, алып қашып кетесiң. мен жаяумын. кеше әлгi бiр тентек өзiмдi сабап кеттi. сен тимейсiң бе? – деп мысық батылдана, мұңын шаға сөйледi. – жоқ, мен алып қашпаймын. тек көрем. мысық шоқанға бұрынғы үйiрлiгiне сенiп, ойыншықтарын те-гiс көрсеттi. – үйлерiң қайда, мысық? – әне, – деп, қалың шидiң iшiнен шанышпа қара қостың шошайған төбесiн көрсеттi. – сен, немене, менi жатырқап қалғансың ба? – дедi шоқан мысықты өзiне тарта сөйлеп. – әкең қайда? – әкем үлкен төренiң аулына кеткен. – сен мына ойыншықтарыңды маған бересiң бе? – жоқ, бермейiм, кешегi сен алып қашасың, – деп ойыншықтарын шолақ критон көйлегiнiң етегiне сала бастады. – қорықпа, мен тимеймiн. кәне, көрсетшi, өзiң ұстасың ғой. ақысына не аласың, маған ана қ атыңды бершi, – деп шоқан, зорлық емес, ықтиярымен алмақ болды. – не бересiң, бауырсақ бересiң бе, қант бересiң бе? – деп мысық икемге келе бастады. – берем, сен маған ойыншығыңды бер. бiздiң үйге жүр, апамнан көп қант, бауырсақ әперем, – деп шоқан сендiре сөйледi. – иә, бармайым, қорқам, сiздiң ауылдың тентек, итi қабаған, менi итке талатады, – деп мысық бұрынғы көрген зорлықтарын айтып жолағысы келмедi. – жоқ, мен тигiзбейiм, өзiм ертiп барам. – иә, апаң ұрсады, қорқам, – деп етегiнен түйе ғып жасаған бiр ойыншығын алып шоқанға бердi. – ей, кәдуiлгi түйе. өй өзiң қандай шеберсiң. жүр менiмен. ұрыстырмайым. – құнаныңа мiнгестiресiң бе, барайын, – дедi мы-сық өз тiлегiн бiлдiрiп. – кел, мiн! – деп, шоқан өзi құнанына мiнiп, үзең-гiсiн босатты. ойыншықтарын бiр шидiң түбiне тасалай тастай берiп, шоқанның құнанына жармасып мiне бергенде, құнан мөңки жөнелдi. мiнгесiп орнықпаған мысық жерге топ ете түстi. шоқан ерiнiң қасынан ұстап құлауға сәл-ақ қалды.