Составить юмористический рассказ на тему "за что я люблю своих друзей"

За что я люблю своих друзей?   да все просто.  они говорят мне то, в чем я боюсь себе признаться.  они приучили меня каждое утро называть добрым.  они заставляют улыбаться меня в те моменты, когда больше всего на свете хочется плакать.  они плачут вместе со мной, когда смешно.  они легко улавливают мое   они готовы назвать меня "дурой" если это спасет меня от серьезной ошибки.  они готовы затащить меня в клуб и против моей воли напоить какой-нибудь что бы посмотреть как я себя буду вести, а потом рассказать мне и запретить приближаться к подобным заведениям.  они боятся написать первыми, потому как наивно пердполагают, что надоели потом через несколько дней моего молчания закидывают сообщениями "что у тебя за депрессия? что случилось? "  они могут меня заманить в макдональс (что никому не под силу) и накормить фастфудом, сдобренным щедрой порцией душевных   они могут невзначай произнести фразу "если бы ты была другой, я бы с тобой не дружила" как саму собой собственно и как после такого себя ругать? !   они умеют правильно отвечать на фразу "как же я тебя =": "а как я себя =))"  они могут жаловаться на то, что "паразитируют на мне", когда как в большей степени именно просто их ощущаю только я.  они могут испортить мне настроение своим грустным видом.  они абсолютно спокойно реагируют на все мои странности, хотя меня пора   они не рушат мой мир, а наоборот, защищают его от "злых"   да к черту ! что я тут оправдываюсь.  я просто люблю своих друзей. 

Уапавяданні в. карамазава «дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці. маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: веру, ніну і сцяпана. мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а маці толькі адзін сцяпан. вера і ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. i даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. яна прыехала не ў, а ў госці. ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках маці па гаспадарцы? канешне, не. ды яна і не збіралася . яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, , каму пакласці, а сёстры і коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў» сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. адзін толькі сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». аднаму сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак. з усіх дзяцей мне падабаецца сцяпан. толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».