Написать рассказ "похороны вождя" 5 класс

«в день смерти они кладут тело вместе со знаками отличия в большой глиняный сосуд или раскрашенную емкость, которую закапывают в одном из уголков квартала, кладя сверху слой гончарной глины и забрасывая яму землей до тех пор, пока могила не сровняется с поверхностью. по окончании похорон они воздерживаются от посещения могилы и забывают имя этого воина. племя роамайна выкапывает своих умерших, когда, как им кажется, плоть их уже съедена червями; обмыв кости скелета, они помещают их в гроб из гончарной глины, украшенный различными символами смерти, подобно тому как иероглифы украшали покровы египетских мумий. в таком виде скелет несут домой, чтобы живущие могли отдавать умершему дань уважения — не в подражание тем редким сибаритам древности, которые в свои самые пышные праздники ввели зрелище такого рода, которое, служа напоминанием им об их конце, могло дать им стимул для того, чтобы испробовать все непристойные удовольствия, доставляемые человеческими страстями, прежде чем этот конец настигнет их. по истечении приблизительно одного года кости еще раз земле, а человека, которому они принадлежали, забывают навсегда».

Паэма "новая зямля" не выпадкова лічыцца энцыклапедыяй сялянскага жыцця. на яе старонках аўтар па-майстэрску, з веданнем справы апісаў побыт, працу, занятак селяніна, расказаў пра сялянскія будні і святы. а яшчэ гэты твор лічаць энцыклапедыяй беларускай прыроды. ні ў якім іншым творы так падрабязна і дэталёва не апісаны луг, поле, лес, прычым, у розныя поры года. чытаеш паэму і ствараецца ўражанне, што сапраўды пабываў у кожным з апісаных аўтарам куточкаў. каб даказаць, якое вялікае патрыятычна-выхаваўчае значэнне мае паэма, не лішне прыгадаць аб ёй словы я. брыля ў нарысе "мой родны ": "бачыў я тады - пакуль што адзін раз у жыцці, - як самы просты, ледзь пісьменны чалавек плакаў над кнігай паэзіі. не забыцца пра той журботны, цьмяны прадвясновы дзень, пра прасвятлелы воблік шэрага рабацягі, які, чытаючы ўголас, па складах, трымаўся, як дзіця за бацькаву руку, парэпаным пальцам за кожны радок - каб, не дай бог, не разлучыцца з тым родным светам, без якога так натамілася, так яго шчырая душа! " "новая зямля" пачынаецца словамі, якія ідуць з самага сэрца, з самых патаемных куточкаў паэтавай душы: мой родны кут, як ты мне мі забыць цябе не маю сі перад намі разгортваецца цудоўная прырода наднямоння. вось разам з аўтарам мы пераступаем па мосціку "крынічкі вузенькае ложа", бачым дружную чародку дубоў, маладых буслікаў, якіх "пачынаюць вабіць далі". прырода ў паэме адухоўленая і быццам жыве сваім жыццём, яна выказвае настрой чалавека, пачуцці аўтара. прырода - месца працы і адпачынку любімых герояў коласа. паэт вельмі любіў лес, ведаў адметнасць кожнага дрэва паблізу сваёй сядзібы. таму ў першым раздзеле аўтар апісвае лес і асобныя дрэвы так, што яны быццам стаяць перад нашымі вачыма, ды мы яшчэ й спрабуем падслухаць іх размову: каля пасады лесніковай цягнуўся гожаю падковай стары, высокі лес цяністы.тут верх асіны круглалісты сплятпаўся з хвоямі, з дубамі,а елкі хмурымі крыжамі высока ў небе выдзялялісь,таемна з хвоямі шапталісь. вельмі дакладна, яркімі дэталямі паэт малюе луг, які шырока раскінуўся па абодва бакі нёмана. чытаючы радкі, прысвечаныя лугу, я ўяўляю сябе сярод мурожных траў, адчуваю пахі сонца, травы, лёгкія павевы цёплага ветрыку: эх, луг шырокі! як жывы ты,праменнем сонейка заліты,увесь стаіш перад я. колас любіў і навальніцу, тую, што бывае на беларусі, у якой "чуецца моц і прастор". любіў сенакосную пару, калі і самому можна пазавіхацца з касою. паэт упэўнены, што ва ўсім свеце няма рэчкі, прыгажэйшай за яго родны нёман. я. коласа радуе і адвечная прырода, і тая, да якой дакранулася рука чалавекастваральніка. калі паэт бачьіць несабраны ўраджай, няскошаныя лугі, то яму становіцца сумна: дзе ж гаспадар, чаму не прыйшоў сабраць дары, якія паднесла яму прырода? і наадварот, на душы ў паэта радасна і весела, калі ў пару сабраны ўвесь ураджай. «новая зямля» якуб колас - - сачыненне ды хіба можна прыгадаць усе радкі, прысвечаныя коласам прыродзе? зразумела, нельга. ды й гэта не абавязкова. галоўнае - зрабіць правільную выснову. якуб колас пакінуў нам, сваім нашчадкам, запавет: любіць і ахоўваць прыроду, разумна выкарыстоўваць яе багацці, ствараць вакол сябе прыгожае, захапляцца дзіўным хараством, што знаходзіцца вакол нас, але якое мы не заўжды ўмеем заўважыць і ацаніць.