"чацкий победитель или побежденный? " сочинение))

в основе пьесы «горе от ума» заложен конфликт чацкого с фамусовской москвой. и всегда этот конфликт сводится к одному вопросу чацкий — победитель или побежденный?   "в сонную тишину" фамусовского дома чацкий ворвался как ветер. но его «порывистое дыхание», «бурные радости», «громкий и неудержимый смех», «искренняя нежность», и «пылкое негодование» неуместны здесь. в доме, где все построено на притворстве и на обмане, где дочь прячет свою влюбленность в молчалина от отца, а отец свои «шалости» с лизой от дочери, искренность чацкого — «незванная гостья». в обществе, «где тот и славится, чья гнулась шея», независимость чацкого делает его «опасным человеком». раболепие не уживается с вольностью, а чацкий «властей не признает», так же как не признает чинов и богатства «отцов отечества», которые «грабительством богаты». и потому в доме фамусовых чацкий встречен холодно и неприязненно, потому его «дичатся как чужого».  чацкий превосходно понимает свою несовместимость с миром фамусовых и молчалиных. его афоризмы резки и тверды: «служить бы рад, прислуживаться тошно».  любовь к софье приводит чацкого на грань безумия, так как нельзя сохранить одновременно это чувство и весь строй своих представлений о жизни, о человеке.  появление молчалина заставляет чацкого раздумывать о том, «какою ворожбою умел к ней в сердце влезть» этот услужливый человек, который «на цыпочках и небогат словами». в этом столкновение с молчалиным слышится уже предвестие расхождения чацкого со всей фамусовской москвой. чацкий возмущен духом «пустого, рабского, слепого подражанья», он оскорблен поклонением ничтожеству. и монолог. «да, мочи нет: мильон » — единственная во время речь, где говорится о вещах высоких, значительных. «ничтожество не терпит в своей среде высокого, оно озлобляет, смущает, дразнит людей низких». и оно, фа-мусовское общество, объявляют благородное безумным, чтобы избавиться от опасности, самоутвердиться. высокие порывы кажутся неестественными в этом обществе, нелепыми, даже смешными. веда чацкий для них смешон, хотя они его боятся. смесь страха и желания потешаться, утвердить свое превосходство и заставляет их с таким упоением твердить: «с ума сошел! ». этот поединок — не новый, но и не стареющий.  ничтожество всегда стремилось сделать благородство своей жертвой. но поединок не прекращается, ведь человека нельзя освободить от человечности.  и хотя в фамусовском обществе чацкий не находит себе союзников, он не одинок. в одном лагере с ним и двоюродный брат скалозуба, и племянник тугоухов-ской. и их «идеал свободной жизни» определен: «это свобода от всех цепей рабства, которыми оковано общество», это свобода «служить или прислуживаться», «жить в деревне или путешествовать». и фамусов, и другие знают это, и, конечно, про себя все согласны с ним, но борьба за существование мешает им уступить. и гончаров пишет, что «чацкий сломлен количеством силы старой, нанеся ей смертельный удар качеством силы свежей». у гончарова чацкий — вечный обличитель лжи: один в поле не воин». нет, воин, если он — чацкий, и притом победитель, но передовой воин, застрельщик и - всегда жертва».  делая вывод из этой фразы, мы видим, что герцен считает чацкого и победителем, и побежденным, но я больше согласна со смольниковым: «трудно согласиться с гончаровым в том, что «количество силы старой» сломало бунтаря и вольнодумца чацкого. да, ему не удалось пробить стену фамусовщины, молчалинщины, скалозубщины. однако, в свою очередь и его противникам не удалось нанести ущерба убеждениям героя наоборот, как верно отмечает гончаров, он и наносит ей «смертельный удар качеством силы свежей».  и чацкий будет до тех пор победитель, а не побежденный, пока под одной кровлей будет уживаться старое с молодым, где два века будут сходиться лицом к лицу.

ответ: Қазақ хандығы дәуіріндегі жыраулар поэзиясында ерлік тақырыбының басымдық алып, өз мемлекетінің тәуелсіздігі мен оның даңқын арттыру жолында күрескен батырлардың ержүректігі мен қайтпас қайсарлығын жырлау ең өзекті мәселе болды. Жыраулар билеушілердің және адамдар жоқшылық дегенді білмей, молшылықта өмір сүретін қоғамның мінсіз бейнелерін жасады. Олар өздерінің поэтикалық монолог-толғауларында маңызды мемлекеттік проблемалармен қатар, әдеп пен мораль, ар-намыс пен қадір-қасиет мәселелерін қорғады. Өмір мен өлім туралы, дүниенің құбылмалылығы мен жалғандығы туралы өз ойларын толғады.

Жыраулар поэзиясы ұлттық болмысымыздың қалыптасуында аса қуатты ықпалдылығымен ерекшеленді. Мемлекетті басқарған хандардан бастап, балаға тәлім-тәрбие беретін эстетикалық есті дүниелер қалдырды. Қазақ халқы сөз өнерін киелі санайды. «Сөз – сүйектен, таяқ еттен өтеді» дейді дана халқымыз.

Өмірден ерте кеткен ақын, профессор А.Егеубай жыраулар поэзиясының қазақ ұлтының рухани қалыптасуына жасаған ықпалы туралы: «Жыраулар толғаған адамшылық, имандылық, қаһармандық, жігерлілік һәм жайсаңдық жаңа қалыптаса бастаған қазақ ұлысының рухани келбетін кестелеуі тиіс еді. Солай болды да. Қазақ елінің ажары мен жан дүниесі сол шығармалардан танылды. Білім-білік, ақиқат, тіл, жаратылыс жайлы толғамдар да сол арнада желі тартты. Ежелгі түркі дүниесінің бар болмысы мен арман-мүддесі бір кезеңде қазақтың классикалық мәдениеті арқылы жаңғыра көрінді. Жыраулар дәуірінің ішкі мәніне үңілсек, төрт-бес ғасыр бойына тұтастай құбылыс ретінде дамыған әлеуетті әлеуметтік-көркемдік ұлы самғау бұрын-соңды болмаған еді. Ол поэзияда, елдік құрылыста, тұрмыста материалдық һәм рухани мәдениетте бірдей айқын мүсінделді», – дейді.

Жыраулар поэзиясы – дербес мемлекеттік дәрежеде өмір сүрген Қазақ хандығы атты дәуірдің әдеби мұрасы. Көрнекті ғалым-жазушы М.Мағауиннің айтуынша: «Қазақ халқының жалпы түркілік ортақ этнос құрамынан бөлініп, дербес Орда құрған хандық заманы төрт ғасырға жуық ұзақ дәуірге созылды». Ол тағы бірде «ХV–ХVІІІ ғасырларда жасалған әдебиет ел мүддесін, жұрт мұратын бірінші орынға қойды. Өзіндік түр тауып, айқын ұлттық сипатта қалыптасты. Алаштың жайсаң жанын, өр рухын бедерлей таңбалап, келер ұрпақ үшін ешқашан ескірмес үлгілер тудырды. Көркемдік танымның асқар биігіне көтеріліп, әлемдік өредегі ұлы шығармалар қалдырды», дейді. Яғни, жыраулар поэзиясы – қазақ сөз өнерінің әлемдік классикалық шығармалар шоғырына қосылатын біздің ұлттық рухани қазынамыз.

Жыраулар шығармаларында ой-пікірлерін ашық айтып, әмірші, хандарды, сұлтандарды «бас кеспек болса да тіл кеспек жоқ» қағидаттарын ұстанып сынап отырған. Жыраулар өздерінің сынында мемлекет мүдделерін жеке бас мүдделерінен жоғары қойған.

Объяснение: