Социальные конфликты в средние века,

Социальные конфликты в средние века: ереси, крестьянские восстания и народные движения. ереси - такие религиозные течения, которые были направлены против господствовавшей феодально-католической церкви и результатом которых было отделение от церкви большего или меньшего числа верующих. развитие средневековых ересей тесно связано с ростом городов, усилением класса горожан как особого «третьего сословия», выявлением острых социальных противоречий между горожанами и феодалами. нападки горожан на феодальный строй в ересях получали новую своеобразную религиозно-идеологическую форму. обычно ереси и развивались в западной европе в тех странах, где городская жизнь получила наибольшее развитие. южная франция, южная германия, северная италия, нидерланды, , чехия были значительными очагами еретического движения крестьянские восстания  и  народные движения- выступления против феодалов и правительства, уменьшить налоги, но и заменить все натуральные повинности невысокими денежными платежами, ликвидировать личную зависимость крестьян и разрешить свободную торговлю, отнять землю у епископов, монастырей и других богатых землевладельцев и разделить ее между крестьянами, отменить все сословия и сословные привилегии. крестьянские движения и выступления жителей городов часто объединялись.

Қарлұқ қағанаты (756-940 жж.)– Жетісу жеріндегі ежелгі мемлекет. VIII ғасырдың ортасында қарлұқтар елеулі әскери-саяси күшке айналды да, Шығыс Түрік қағандығын талқандауда (745) маңызды рөл атқарып, тоғыз оғыздармен бірге Орхон тағына Тон Йабғу қағанды отырғызды. 736 жылы қарлұқтар бұрынғыдан да күшейді. Өздерінің бұрынғы одақтасы ұйғырлармен бәсекелесіп, «он тайпа қағанының (он-ок бодун) байырғы жерінде», Жетісуға қоныс аударды. Суяб пен Талас қалалары қарлұқтар қолбасшыларының тұрақты мекеніне айналды. Қарлұқ ақсүйектері Жетісуда 766 – 940 жылдары билік құрды. Бұл кезде олардың қолбасшылары қаған емес, жабғу деп аталғанымен ол шартты түрде Қ. қаласының кезеңі деп аталды. Жабғу Шығыста Тарым, Батыста Ферғанадан асып, Тохарстанға (Сурхаб-вахш су алабынан Ауғанстанның солтүстік шекарасына) дейін саяси үстемдік жүргізді. 8 ғасырда Жетісу жерінде үстемдік жүргізген түркештер де, одан кейін билік еткен қарлұқтар да елдің этникалық құрамына елеулі өзгеріс енгізбеді. Жылнамашылар мен саяхатшылар VIII-IX ғасырда Жетісу жерін чумук, ұлығ-ақ, жабшид, түркеш-қалаш, түргеш, азғыр, қашу, барсхан, т.б. тайпалар мекендегенін жазады. Алтай мен Жетісудың саяси және әскери өмірінде қарлұқтармен қатар қаңлы тайпасы да елеулі орын алды. Олар, негізінен, Алтайда(Ертіс алабын), содан соң Ыстықкөл, Шу жағалауларын, Талас өңірін жайлады. Ыстықкөл алабында, сондай-ақ, шігілдердің де иеліктері болды. 10 – 11 ғасырда Іленің орта ағысында яғмалар тұрды. Тараз қаласысының іргесінде Яғма қыстағы болған. Қарлұқ қаласының құрамындағы негізгі тайпалар – көшпелі түріктер мал өсіруді кәсіп еткен.