Какие пословицы подходят к стихотворения у лукоморья дуб зеленый

Мне кажется, можно написать такую: и я там был, мёд-пиво пил, по усам текло, а в рот не попало.

      у краю зялёных дуброў і шырокіх палёў па старажытнай зямлі славян - рускіх, беларусаў, украінцаў - шмат стагоддзяў падрад павольна і велічна цячэ паўнаводны днепр. той, хто хоць раз у жыцці змог пабываць на яго беразе , ужо ніколі не забудзецца гэтай казачнай прыгажосці. высокія берагі ракі скрозь пакрыты зараснікамі дрэў і хмызняка. разгалістыя вербы і таполі ў самай вады - ўпадабанае месца для шпацыраў у закаханых . маладыя прыходзяць да ракі і падоўгу сядзяць у цені дрэў, саграваючыся ад абдымак і пацалункаў і дорачы рацэ ўсмешкі і гарачае святло сваіх вачэй.       кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам івана купалы днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. людзі , што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля велізарнай сілай. тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. у дзень івана купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой.       калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына вольга. у тую знамянальную раніцу на івана купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. выйдучы на палянку, вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. як добра ў гэту раніцу было ў лесе! вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. у лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка.       неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла ў. а каля хаты вольгу ўжо чакаў iванька. гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак!       увечар, маладыя пайшлі да дняпра, каб пакупацца. у берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята !       існуе павер'е , што вада і агонь у купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, сілу . вось і вольга з iванькой , выкупаўшыся ў дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы.       - вальгута! давай сходзем ў лес. можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў іван.       - а што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына.       узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. кветка хутка расла і паднімалася да неба. але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут.       -які цуд! - здзівіліся маладыя.       ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. бо кветка валодала магічнай сілай, і д' не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка .       iванька з вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. а ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым!       па дарозе дадому вольга сказала:       - ведаеш, iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку.       падумай! навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? для мяне