Шаўчэнка-патрыёт і Шаўчэнка-інтэрнацыяналіст. Як выяўлялася любоў да роднага народа і да іншых народаў у яго творчасці?

Дзякуючы Т. Шаўчэнку ўвесь цывілізаваны свет атрымаў — у форме паэтычнага слова — усёахопную праўду пра гістарычнае прызначэнне ўкраінцаў. Першыя творы паэта вырасталі пераважна з украінскай вусна-паэтычнай творчасці. Родны фальклор «дараваў» паэту не толькі матывы, сюжэты для твораў (балады, паэма «Кацярына» і інш.), але і рытма-інтанацыйныя сродкі арганізацыі верша (каламыйкавы верш). Разам з тым і Т. Шаўчэнка ўзбагачаў украінскі фальклор. Многія яго вершы атрымалі музычнае ўвасабленне, сталі народнымі песнямі («Запавет», «Раве ды стогне Днепр шырокі…»). Нямала твораў паэт прысвяціў і ўкраінскай гісторыі (паэма «Гайдамакі», драма «Назар Стадоля»).

Аднак Т. Шаўчэнка веліччу свайго сэрца імкнуўся сагрэць усё славянства. З-пад яго пяра выходзяць творы, прысвечаныя рускім, палякам, чэхам. Падзеі з чэшскай гісторыі ўвасоблены, у прыватнасці, у паэме «Ерэтык» пра Яна Гуса. У творчасці паэта з’яўляюцца каўказскія матывы (паэма «Каўказ»). І ўсюды Шаўчэнка застаецца верны сваёй галоўнай ідэі — заклікаць народы да самапазнання, беражлівага стаўлення да роднага слова і веры продкаў. Так, пазнаёміўшыся ў Пецярбургу з літаратарамі Янам Баршчэўскім, Рамуальдам Друцка-Падбярэскім, мастаком Міхаілам Мікешыным, братам Кастуся Каліноўскага Віктарам і інш., паэт наказваў ім, «каб не пакідалі сваёй працы для народа, бо гэта іх павіннасць, а праца іх, нягледзячы на цяжкія варункі, не прападзе дарэмна, і сляды гэтай працы застануцца» (Р. Зямкевіч).

Палымяная мара Т. Шаўчэнкі — «каб усе славяне сталі добрымі братамі // І сынамі Сонца-Праўды» — упісвае творцу і ў наш час. Зрэшты, ён з’яўляецца сучаснікам на вякі. Само жыццё паэта — узор хрысціянскага пакутніцтва за ідэю, за чалавецтва. Ён адкрыта і з’едліва выступаў супраць тыраніі і таталітарнага рэжыму («Сон»), асуджаў адступніцтва, здраду, хцівасць, гвалт (пасланне «І мёртвым, і жывым…»). Ён «мучыўся, але не каяўся» і няўхільна сцвярджаў сваю любоў да слабых і пакрыўджаных. Паэт часта ў сваіх творах абапіраўся на Біблію, трактуючы яе як цэласную маральна-этычную сістэму.

Для Т. Шаўчэнкі беларуская зямля і яе насельнікі не былі чужымі і незнаёмымі. Праз Беларусь паэт некалькі разоў праязджаў і праходзіў, пачынаючы з дзіцячага ўзросту. Пятнаццацігадовым хлапчуком-казачком ён правандраваў Беларуссю з паўднёвага ўсходу на паўночны захад, калі ў абозе пана Энгельгарта ехаў з Кіева ў Вільню. Праз Беларусь пралягалі яго шляхі, калі ён дабіраўся з Вільні ў Пецярбург, з Пецярбурга ў Кіеў і назад, з Кіева ў Пецярбург. Дарожныя назіранні затым адлюстраваліся ў аповесці «Музыка», у яго «Дзённіку». З беларусамі паэт сустракаўся не толькі ў Пецярбургу, але і ў казахскіх стэпах, дзе адбывалі ссылку ўдзельнікі паўстання 1830—1831 гадоў. У прыватнасці, у ссылцы паэт пазнаёміўся і пасябраваў з мастаком Браніславам Залескім, родам са Случчыны, прысвяціў яму верш («Як мы былі йшчэ казакамі»), а калі Залескі вярнуўся на радзіму, то перапісваўся з ім, пасылаў яму свае карціны.

А-1952 году.

Объяснение:

а что ещё объеснять