Выберыце аднаго (або двух для параўнання) персанажаў аповесці і пакажыце, як раскрываецца характар у паводзінах чалавека, яго адносінах да выканання

Пшанічны:

Сквапны, асцярожны, недаверлівы, баязлівы,Свіст звяртаецца да яго толькі адным словам “мурло”. Яго натуру ён зразумеў адразу. Пшанічны жыве па прынцыпе “Свая рубашка бліжэй да цела”.

“ Ва ўсякіх абставінах ён зробіць не болей як для адводу вачэй і як-небудзь сябе не пакрыўдзіць.” З самага пачатку вайны ён марыў здацца немцам. Ён трымаўся падалей ад усіх, не з кім не дзяліўся, быў аднаасобнікам. Аднак у эпізодзе з кашай, дзе ўсе складвалі свом харчам, ён прыхаваў ежу, а на чужую са смакам паквапіўся, не ведаючы, што яго сала таксама ў кашы зварана. У ім даўно зніклі ўсе прыкметы добрага і шчырага чалавека. Вось як апівае яго аўтар: “Пшанічны крыва ўсміхнуўся сваім мардатым адкормленым тварам”. Такім чалавекам Пашнічны стаў не выпадква. У яго быў цяжкі лёс. Яго родных – бацьку і маці раскулачылі і саслалі ў Сібір. Ён гадаваўся ў родзічаў, аднак не адчуваў сябе любімым і патрэбным. А кляймо сына кулака зачыніла ўсе дарогі перад даволі таленавітым юнаком. А ў хуткім часе ён азлобіўся, адасобіўся ад усіх. У душы стаў ненавідзець савецкую ўладу. Якая адабрала ў яго ўсё. Нават калі немцы напалі, ён адчуваў радасць. Спадзяваўся, што гэта перайначыць яго жыццё і ён здолее паказаць усім чаго ён варты на самой справе.

Старшына Карпенка:

Чалавек моцнага характару, здольны на самаахвяраванне. На старшыну заўсёды можна пакласціся: ён не падвядзе. Гэда адчуваюць усе шасцёра ваййскоўцаў, пакінутых на пераездзе. Ён устойліва і мужна пераносіць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаецца звычайным чалавекам з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Аўтар апісвае яго як “каржакаватага, упэўненага ў сабе, уладарнага камандзіра”

На рахунку Карпенкі яшчэ і фінская вайна, адкуль ён вярнуўся з узнагародай.

Ён вопытны воін, аптыміст, чалавек моцнага характару, “дбаў пра іншых і ніколі асабліва не клапаціўся аб сабе. Здаралася, ён заставаўся на нядоўга камандзірам батальёна, даўжэй — камандзірам роты, немцы асабліва яго нідзе не білі, звычайна выходзіла так, што і Карпенка, налаўчыўшыся, даваў добрай здачы. Ён не вельмі палохаўся сам, пільна сачыў за боем, не даваў спуску баязліўцам, байцы трошкі крыўдавалі на яго за лішнюю строгасць, але ў баях цанілі крыклівага старшыну.”

Гэта чалавек верны прысязе і сваёй Радзіме. Нават смяротна паранены, ён аддаваў загады, заклікаў біць немцаў.

ио 8,93⋅1022

европа 4,8⋅1022

ганимед 1,48⋅1023